La Isla Minima heeft het afgelopen jaar goed geoogst bij de Goya awards, waar het maar liefst 10 nominaties in awards wist om te zetten. Een maand geleden ging de film feestelijk in premiére tijdens het eerste Spaanse Film Festival in Amsterdam, waarna een tour men de mogelijkheid gaf om de film ook in Den Haag en Utrecht te zien.
Spanje 1980 de val van Franco laat het land nogal verdeeld achter, waarbij de machtsposities verschuiven en iedereen op zoek lijkt naar zijn eigen plek. De bevolking van een klein dorpje in de moeraslanden van Andalusië maken zich ongerust over de verdwijning van twee tienermeiden die een nogal frivole reputatie hadden. Twee politieagenten, Pedro (Raul Arevalo) en Juan (Javier Gutiérrez),vertrekken vanuit de hoofdstad naar de getroffen regio. Ze verschillen erg van elkaar, maar worden gedwongen samen te werken wanneer ze op twee lijken botsten. Het blijkt dat het Spaanse dorpje in de ban is van enkele louche misogyne affaires. Op een dag krijgen de agenten bezoek van een dronken en gewapende man die hen een duister geheim uit de doeken doet, wat de zaak alleen maar gecompliceerder maakt.
La Isla Minima scoort niet zozeer qua originaliteit met het verhaal over de verdwijning, maar wel met de invulling. Ja, het verhaal kent een paar wendingen, maar deze weten nergens echt te verassen. De setting daarentegen zorgt voor een sfeer die zich kan meten met de betere internationale thrillers. De achtergrond van het einde van de Franco periode sluimert op de achtergrond en zorgt er voor dat de relatie tussen de twee agenten, die al van elkaar verschillen, behoorlijk op scherp komt te staan. Zowel Raul Arevalo en Javier Gutiérrez zitten uitstekend in hun rol en weten mede dankzij uitstekend tegenspel van de bijrol spelers boven zichzelf uit te stijgen. De kracht van de film ligt hem dan ook in de acteurs en het fantastische camerawerk. Andalusië is met zijn fantastische en diverse omgeving fantastisch in beeld gebracht en kan bijna als een extra personage gezien worden. La Isla Minima heeft hoog gescoord met een record aantal Goya awards, maar in mijn ogen is het geen klassieker geworden. Regisseur Albero Rodriguez heeft echter wel een ijzersterke sfeervolle thriller afgeleverd, die het zeker waard is om te kijken en je naarmate het einde nadert steeds meer op het puntje van je stoel laat zitten.