Penelope Cruz is ongetwijfeld een van de beste Spaanse actrices die er rondlopen en in haar moerstaal weet zij geregeld tot prachtige vertolkingen te komen in tegenstelling tot menig Engelstalige productie. Een Spaanse productie met haar in de hoofdrol is er per definitie dus een om naar uit te kijken.
Magda is het zat wanneer haar man er weer op uit getrokken is om zich zelf te ontdekken met een jonge studente. Wanneer er bij haar kanker geconstateerd wordt lijkt dit het begin van een zeer depressieve periode in haar leven. Ze besluit de strijd tegen de ziekte alleen aan te gaan en stuurt haar zoon, de talentvolle voetballer Dani, naar familie tijdens de zomervakantie. Magda lijkt niet uit het veld te slaan te zijn en weet iedereen om haar heen te vervullen van energie ook al voert zij een strijd tegen een dodelijke ziekte.
Ma Ma zou zo een dertien in een dozijn film kunnen worden over een moeder die strijd tegen kanker en de gevolgen voor haar omgeving. Vanaf moment één is echter duidelijk dat dit niet het geval is. Het wederom frisse spel van Penelope Cruz staat lijnrecht tegenover het drama wat zich in deze film afspeelt. Haar Magda is een vrijgevochten vrouw die de kanker vooral beschouwt als een hobbel welke het leven tijdelijk in de weg zit. Dit is een mooi en inspirerend gegeven ware het niet dat het verhaal de sterk spelende Penelope Cruz vreselijk in de weg zit. Het verhaal probeert bijna krampachtig al het drama uit de weg te gaan waarbij vooral de mensen rondom de hoofdpersoon het drama gevoel moeten overbrengen. De vreemde onderlinge relaties welke zeer matig tot niet uit de verf komen staan dit echter in de weg. Van haar aparte verstandhouding met haar gynaecoloog tot haar relatie met haar zoon en alle onderlinge relaties nergens krijg ik het gevoel dat deze banden echt zijn. Waar Ma Ma een inspirerende film kon worden is het vooral een vervreemde ervaring geworden welke dankzij Penelope Cruz het aanzien nog net waard is. Ma Ma is daarmee een film vol gemiste kansen want een ijzersterke Penelope Cruz verdient een sterke film en niet dit samengeraapt zooitje waar bijna elke vorm van emotionele waarde uit is getrokken.