Afgelopen week ging Ma in première in aanwezigheid van producent Jason Blum van Blumhouse Productions. Je weet wel die producent welke verantwoordelijk is geweest voor een groot deel van de succesvolle horrorfilms van het afgelopen decennia zoals Paranormal Activity, Sinister, The Purge, Get Out, The Visit en ga zo maar door. Het bijzondere is dat dit stuk voor stuk low budget producties zijn welke financieel al snel tot de grootste klappers behoren. Je kunt dus zeggen dat Jason een neus heeft voor interessante projecten met veel potentie. Zo ook met Ma waarin Oscarwinnares Octavia Spencer de hoofdrol speelt.
Maggie verhuist samen met haar moeder naar de omgeving waar haar moeder ooit opgroeide. Maggie is nieuwe op school maar weet al snel vrienden te maken. Helaas is er niet veel te doen voor de wat oudere tieners. Wanneer Maggie en haar vrienden proberen aan drank te komen ontmoeten zij Sue Ann. Sue Ann helpt hun aan drank en stelt op een gegeven moment haar kelder beschikbaar voor de tieners om daar in een veilige omgeving te drinken. Hoe gezellig het ook lijkt bekruipt bij Maggie al snel het gevoel dat er iets niet helemaal pluis is met Ma, zoals Sue Ann nu genoemd wilt worden. Wanneer de tieners toch willen breken met Ma blijkt zij zich niet zomaar te laten afpoeieren.
Laat ik vooropstellen dat Ma geen horrorfilm is, maar maar een psychologisch thriller met horrortrekjes. Hierbij is Sue Ann aka Ma absoluut de tragische hoofdpersoon. Hierbij denk je als snel terug aan iconische figuren uit Misery en The Hand that Rocks The Cradle. Octavia Spencer laat het grootste gedeelte van de film ook zien deze vergelijking zeker aan te kunnen. Ja, zij is de slechterik, maar wel een met een verleden en een die toch ook lange tijd op een zekere vorm van sympathie kan rekenen van de kijker. Het verhaal bouwt ook lange tijd goed en toont stukje bij beetje waar de motivatie van Ma vandaan komt. Echter in het laatste gedeelte van de film schiet de film behoorlijk uit de bocht. Logica gaat de deur uit en er wordt een onbevredigend einde voorgeschoteld welke afgeraffeld aanvoelt. De persoonlijke situatie van Ma wordt te weinig uitgediept, de tieners met Maggie voorop maken ineens hele domme keuzes en best grote plot holes/ wendingen waar geen aandacht aan wordt besteed. Dit is best jammer gezien de acteerprestaties van met name Octavia Spencer en in mindere maten de jonge cast die het toch best aardig doen, maar waarbij eigenlijk alleen Diana Silvers als Maggie een noemenswaardige rol heeft. Leuk feitje is dat regisseur Tate Taylor al heel lang vrienden is met Octavia Spencer en zelf ook te zien is in een klein rolletje. Wanneer het laatste gedeelte beter was uitgewerkt had dit een nagelbijter eerste klas kunnen worden. Nu is het een dertien in een dozijn film geworden welke vooral het aanzien waard is door de sterk acterende Octavia Spencer en een paar leuke bijrollen van ervaren acteurs als Julliete Lewis, Luke Evans en Allison Janney.