Afgelopen week pas het eerste deel gezien en hoppa direct het tweede deel erachteraan. Na het eerste deel was ik wel benieuwd hoe de makers hier een vervolg op zouden maken. Dat Richard (o.a. Notting Hill, Four Weddings and a Funeral, Love Actually) Curtis verantwoordelijk is voor het verhaal gaf mij direct het vertrouwen dat dit tweede deel zowaar een verbetering zou kunnen zijn op het vermakelijke eerste deel.
We zijn een paar jaar verder na het eerste deel en Sophie leid nu de renovatie van het hotel van haar moeder Donna voordat er een grote opening komt. Ondertussen haalt zij herinneringen op over de tijd dat haar moeder op het eiland belandde. In flashbacks zien we hoe de curieuze toestand van drie mogelijke vaders destijds tot stand is gekomen. terwijl Sophie in haar eentje probeert alles voor elkaar te krijgen en daarbij ook nog haar grote liefde Sky mist.
Uiteraard is dit vervolg enerzijds veel van hetzelfde want het verhaal zit weer vol met Abba liedjes die aansluiten bij de verschillende gebeurtenissen. Er zijn echter wel een aantal verschillen. Zo is het acteerwerk een stuk natuurlijker en niet geheel onbelangrijk worden de liedjes een stuk zuiverder en overtuigender gezongen. Daarbij is het verhaal, hoewel deels al bekend, lekker speels. Niet geheel onbelangrijk Lily James overtuigd vanaf minuut 1 als de jonge versie van Meryl Streep der Donna. Zij straalt als de vrijgevochten jonge Donna en het is niet moeilijk te begrijpen dat de jongen mannen als een blok voor haar vallen. Het is misschien apart om te zeggen, maar Lily draagt deze film in mijn ogen beter dan dat Meryl Streep dat destijds deed. Het is ook leuk dat de casting geschikte jonge versies van de andere oudere acteurs hebben gevonden waarbij gezegd moet worden dat de jonge versies van Christine Baranski en Julie Walters qua uiterlijk het best gevonden zijn. Ook deze jonge versies weten de juiste toon te raken en zorgen zeker met Lily voor wat prachtige (musikale)momenten en humoristische en emotionele hoogtepunten. Waar het verhaal al beter liep dan bij het eerste deel, loopt de gehele productie in dit vervolg beter. Van de scene overgangen tot aan de liedjes (ook wat minder bekendere nummers van ABBA) welke bijna allemaal feilloos passen in het verhaal. Regisseur en schrijver Ol Parker heeft met zijn eerste musical iets bijzonders neergezet waarmee hij een sequel en prequel in èèn heeft gemaakt welke zijn voorganger overstijgt. Mamma Mia! Here We Go Again is eigenlijk op elk vlak een verbetering op het eerste deel. De setting van het idyllische eiland wordt ook beter benut waarbij je begrijpt dat een jonge Donna destijds verzot is geraakt op het eiland om er te blijven wonen. De liedjes zijn weer veelvuldig aanwezig en het op het moment dat je denkt “nu weet ik het wel” weten de makers met een verrassing te komen waardoor ook het einde van de film naast emotie vooral ook een groot feest is. Vergeet het direct vertrekken na afloop maar en swing gewoon mee met de cast zodra de aftiteling begint.