De laatste uit de serie van 4 films uit de Welcome to the Blumhouse serie was voor mij Nocturne een muzikale film over de strijd van 2 zussen om wie het beste is. Dat een concurrentie strijd het slechtste in de mens naar boven kan brengen is algemeen bekend en is ook al vaker getoond in films. Bekendste gezicht is dit keer Medison Iseman, bekend van de twee laatste Jumanji films.
Vivian en Juliet zij zusjes met een uitzonderlijk muzikaal talent. Beide proberen dan ook voor het hoogst haalbare te gaan. Vivian lijkt echter steeds meer aan het langste eind te trekken. Zij is toegelaten tot de prestigieuze muziekopleiding en Juliet niet. Daarnaast is zij ook populairder en ziet men op school in haar een toekomstige ster. Vivian wilt eigenlijk meer dan 2de viool spelen. Wanneer een meisje dat een grote solo zou spelen zelfmoord pleegt komt er een positie vrij waar beide zusjes voor gaan. Juliet gaat met behulp van een gevonden aantekeningenboek de strijd aan met Vivian, maar of dat zo ’n goed idee is?
Een film met een faustiaans thema is wat mij betreft altijd een goede basis voor een horrorfilm. Het behandeld namelijk de veranderende psyche van een mens en wat voor een effect dat heeft op de mens en zijn omgeving. Zo is daar hier de relatie tussen de tweeling Juliet en Vivian, waarbij Vivian de populaire en meest succesvolle muzikant lijkt te gaan worden. In het begin lijkt Juliet zich daarbij neer te leggen, maar wanneer zij in aanraking komt met het notitieboek verandert dat haar persoon. Deze transformatie maakt het geheel stukje bij beetje duisterder want er ligt een deal met de duivel aan ten grondslag. Net als bij de andere titels uit de Welcome to the Blumhouse serie hadden de makers ook bij dit verhaal een stuk dieper kunnen en mogen gaan. Voor psychologische horror mag het namelijk allemaal wat duisterder. Nocturne doet echter veel goed en dat is te danken aan de opbouw en de cast. Met name Sidney Sweeney maakt indruk als Juliet en de wijze waarop zij stukje bij beetje veranderd. Groot pluspunt is dat de muziek in deze film zo lekker aansluit bij het verhaal. Zo focust Juliet zich eerst op Mozart, van nature lichtere en vrolijkere muziek, om daarna over te gaan op Saint-Saëns wat allemaal wat heftiger is. Dit komt ook de obsessie ten goede welke nodig is om bepaalde stukken aan te vallen, maar zet ook de sfeer en laat zien hoe belangrijk muziek is in een film. Nocturne is na mijn mening de meest interessante en beste titel uit de de Welcome to the Blumhouse serie. Ik hoop dat ze bij Blumhouse bij een volgende project aankomende filmmakers kunnen triggeren verder te gaan om meer uit hun verhaal te halen.