Okja zorgde ruim een maand geleden voor nogal wat heisa tijdens Cannes. Waar de film tot de selectie van kanshebbers voor prijzen werd gerekend, ondanks dat deze geen bioscoop release in Frankrijk kreeg. Vanaf 2018 zijn de regels daar aangepast dat alleen films met een bioscoop release in Frankrijk mogen meedingen. Uiteindelijk won de film geen gouden palm, maar met al deze ophef was de wereld zeker benieuwd geworden of Netflix na Beast of no Nation weer een spraakmakende sterke film had afgeleverd.
Mirando is een grote multinational gespecialiseerd in voedsel productie. Wanneer zij een nieuw soort superbiggen onderbrengen bij boeren over de hele wereld willen zij laten zien wel degelijk ecologisch te werk te gaan. Nu 10 jaar later is Okja, een van de superbiggen, behoorlijk gegroeid onder de zorg van Mija en haar opa. Dan komen de mensen Van Mirando echter hun big ophalen en Okja blijkt ook nog eens het big te zijn welke het best is opgegroeid. Mija kan echter niet accepteren dat haar vriend wordt meegenomen en zet alles op alles om Okja uit de handen van Mirando te redden.
Okja leest in eerste instantie als een standaard E.T. achtig verhaal over een schijnbaar onmogelijke vriendschap tussen een kind/tiener en een dier of ander levend wezen. Wie de films van Joon Ho-Bong kent weet echter dat deze begenadigde filmmaker zijn films van meerdere lagen voorziet waardoor je als kijker vaak ook aan het denken wordt gezet. Zo ook bij Okja. Naast het verhaal van Mija en haar superbig Okja sluimert het verhaal van de op winst beluste multinational die gedijt onder de consumentenmaatschappij waarbij alles zo goedkoop mogelijk geproduceerd en aan de man gebracht moet worden. Ook is daar ALF (het Animal liberation Front) welke een nobel streven heeft maar in hoeverre kunnen zij goed werk verrichten en toch hun idealen behouden? En wat is stiekem de rol van ons als consumenten in dit alles. Gekscherend werd Okja een jeugd film genoemd met een scherp randje. Nou dat scherpe randje zorgt ervoor dat mijn zoon van bijna acht deze film nog even niet hoeft te zien, zeker dicht bij het einde wordt de film behoorlijk duister en wordt er weinig aan de fantasie overgelaten waardoor de leeftijdsgrens van 12 zeker terecht is. Buiten de boodschap en het verhaal dient de film uiteraard gedragen te worden door de cast en de regie en daarmee scoort Okja vele bonuspunten. Zo weten zowel Jake Gyllenhaal en Tilda Swinton het maximale uit toch wel excentrieke rollen te halen waarbij beide balanceren op het belachelijke. Maar omdat ze alle twee ook breekbaar blijken blijven ze menselijk ondanks hun onmenselijke gedrag. Andere bekende gezichten zijn onder andere Lily Collins, Paul Dano, Giancarlo Esposito en Steven Yuen. Grootste troef is echter Seo Hyun Ahn die de rol van Mija vertolkt. Zij is ontwapenend als Mija die alles op alles zet om haar grote vriend Okja te redden en daarbij gaat het acteren tegenover de computer geanimeerde Okja haar uitstekend af. Okja heeft een Nederlandse afkomst aangezien Oscar winnaar Erik de Boer (Life of Pi) verantwoordelijk was voor het tot leven brengen van dit fantastische wezen. Okja is misschien niet Joon Ho-Bong zijn beste werk, de film lijkt meer dan eens zijn focus te verliezen om daarna wel weer sterk terug te komen, maar de film is op zijn minst fascinerend te noemen. Een aanrader op Netflix, die vergis je niet, zeker te pittig zal zijn voor de jongere kijkers ook al ziet Okja er heel schattig uit. Was de heisa tijdens Cannes terecht? Ach iedereen heeft zo zijn mening hierover en ik vind dat films gewoon op kwaliteit beoordeeld dienen te worden of ze nu op streamingkanalen worden uitgezonden of in de bioscoop verschijnen en op het gebied van kwaliteit scoort Okja zeker.
Trailer
