Bijna vijf jaar geleden was het alweer dat Pacific Rim uitkwam en hoewel dit destijds niet Guilermo del Toro zijn beste werk, was de film zeker vermakelijk en spectaculair. Guillermo heeft lang gespard met het idee voor een vervolg en na meerdere malen uitgesteld te zijn kwam daar een ander project. Tja, The Shape of Water heeft del Toro geen windeieren gelegd dus dat hij heeft gekozen voor een ander project kun je hem niet kwalijk nemen. Hij nam nog wel plek op de producersstoel, maar is dat genoeg?
Het is tien jaar nadat de aarde verlost was van de Kaiju. De wereld is goed aan het herstellen waarbij sommige gebieden uiteraard achterblijven. Het Jaeger programma draait echter nog op volle toeren om een eventuele terugkeer van de monsters direct de kop in te drukken. Jake Pentecost, zoon van de overleden leider uit het eerste deel, Is zo iemand die ervoor gekozen heeft om in de achtergestelde gebieden te vertoeven. Hij komt hier in aanraking met de jonge Amari die een eigen Jaeger heeft gebouwd. Wanneer beide opgepakt worden komen ze terecht op de trainingsfaculteit waar Jake ooit van af getrapt was door zijn eigen vader. Al snel blijkt dat de dreiging van de Kaiju niet geheel onterecht was, alleen is de grote vraag waar deze nu vandaan komen aangezien de brug gesloten was in het vorige deel.
5 jaar wachten op een vervolg is tegenwoordig best lang, maar was het het waard? Om maar meteen met een hard oordeel te komen nee, de film is het zien amper waard en we gaan er even induiken waarom niet. Vanaf het begin voelt de film aan als een herhaling van zetten van het origineel. Van de samenvatting over het verleden van de Kaiju (zodat mensen die deel 1 niet gezien hebben ook meteen up to speed zijn) tot de held tegen wil en dank welke eerst uit het programma gestapt was(Net als Charlie Hunnam zijn karakter in het eerste deel). Hier houdt het helaas niet op met de herhalingsoefening. Is dit dan bijna een 1 op 1 kopie van het origineel? Nee, want dan zou het in ieder geval onderhoudend zijn. De herhalingsoefeningen zijn allen zwakker uitgewerkt dan bij het eerste deel. Hoofdrolspeler John Boyega doet zijn uiterste best om de film van een knipoog te voorzien en met de serieuze Scott Eastwood had dit natuurlijk goed kunnen werken als een soort buddy effect in een monstermovie. Helaas, komen veel grappen niet aan en zijn er overduidelijk stukken op de montagetafel gesneuveld waardoor sommige grappen volledig doel missen en bepaalde ontwikkelingen uit het niets komen. Zoals de hoofdrolspeler op een gegeven moment zegt “So that was confusing” nou zo voelde dat dus ook voor de kijker. Leading lady Cailee Spaeny moet als jonkie de film van een feministisch toontje voorzien en zorgen voor wat aantrekkingskracht richting jonger publiek. Dit doet zij niet eens slecht, maar het verhaal biedt haar anderzijds te weinig om echt op de voorgrond te treden. Ook terugkerende gezichten Rinko Kikuchi (Mako), Charlie Day ( Dr. Newton Geizer) en Burn Gorman (Dr. Hermann Gottlieb) worden op de laatste na maar matig benut. De vele nieuwe gezichten moeten de film verder van een internationaal imago voorzien wat zeker gedaan is aangezien ruim 3/4 van de opbrengst van deel 1 buiten Amerika werd opgehaald. De film moet het dus vooral hebben van het robot versus monster geweld, iets wat in deel 1 toch echt voor wat WTF momenten zorgde. Helaas weten deze confrontaties toch minder te overtuigen in Uprising. De opbouw die ontbreekt naar een confrontatie envenals de ontwikkeling van een gevecht duidt op gebrek aan creativiteit bij de makers. Nee, het origineel staat niet te boek als het beste van Guillermo del Toro maar dit vervolg is duidelijk een stap terug welke bewijst dat groter en meer zeker niet altijd beter is. Wat overblijft is een zeer bombastisch geheel welke vooral fans van explosieve en groots opgezette actiefilms zal kunnen behagen.