Illumination begon in 2010 met Dispicable Me (Verschrikkelijke ikke) en met Sing zijn we nu beland bij hun 7de titel. Waar Disney en Pixar, maar ook andere studio’s zich vooral op grafisch gebied (willen) onderscheiden kiest Illumination meer voor het vermaak en ze weten daar dus al vier films mee te scoren.
In Sing volgen we de koala, Buster Moon, die een theater runt. Hier is hij echter niet heel succesvol in, met als gevolg dat hij op de rand van de financiële afgrond balanceert. Hij besluit een zangwedstrijd te organiseren dat grote hordes dieren aanspreekt om hun kans te wagen. Na een uitgebreide auditieronde blijven er nog een aantal dieren over. Het persoonlijke leven van de deelnemende dieren, gorilla (Johnny), olifant (Meena), muis (Mike), stekelvarken (Ash) en varkens (Gunther en Rosita) wordt uitgelicht terwijl Buster hemel en aarde moet bewegen om de zangwedstrijd door te laten gaan. Uiteindelijk blijkt het organiseren en winnen van de wedstrijd niet de grootste uitdaging te zijn voor alle dieren.
Wat betreft verhaal mogen ze bij Illumination zeker even in de keuken gaan spieken van Disney en Pixar, waar het verhaal met regelmaat van een niveau is dat Oscargoud en andere prijzen voor hun klaar liggen. Waar Illumination echter uitstekend mee scoort is amusement bieden van een zeer hoog niveau en met Sing weten ze voor de zevende keer te scoren op dat gebied. Het verhaal is doorspekt met humor, waarbij vooral de assistent van Buster, Juffrouw Crawly, zorgt voor een paar briljante momenten, die bij praktisch iedereen minimaal een lach op het gezicht zal toveren. De karakters zijn stuk voor stuk sympathiek en komen dankzij herkenbare situaties ook nog eens echt over. Het is alleen jammer dat er qua achtergrondverhaal het nodige ontbreekt waardoor je alles maar voor lief moet nemen. Dat is voor vele jeugdige kijkers geen probleem, de volwassenen onder ons, en dan bedoel ik niet eens de kritische, zullen er niet omheen kunnen dat de makers hier echt een slag gemist hebben. Verder dan het moraal van geloof in jezelf komen ze niet en dat is stiekem toch wel jammer, want er had meer in gezeten. Het belangrijkste bij een film als Sing is natuurlijk de muziek en dan met name de liedjes die voorbij komen. Wat dat betreft hebben de makers gezorgd voor een grote diversiteit van oudere en nieuwere popliedjes, waardoor het voor zowel jong als oud lastig zal zijn om stil te blijven zitten bij de vele liedjes, wat uitstekend tot hun recht komen in de film. Hierbij zijn de liedjes niet aangepast (minpunt destijds voor Trolls) in de Nederlandse versie, welke qua niveau niet of nauwelijks onderdoet voor de Amerikaanse versie. De combinatie van humor, leuke karakters en een top soundtrack zal bijna geen persoon onberoerd laten en nog belangrijker na een spetterende finale zal waarschijnlijk iedereen met een glimlach de zaal verlaten. Het beetje moraal is duidelijk aanwezig, maar wordt nergens door je strot geduwd en ik kan stiekem al niet wachten tot Dispicable Me 3 komende zomer gaat uitkomen.