In 2018 ging ik naar de persvoorstelling van Spider-Man into the Spider-Verse met een gezonde dosis scepsis. Sony had natuurlijk in jaren geen fatsoenlijke Spider-man film afgeleverd op eigen houtje en de gedachte was dat ze op deze manier wilde meeloften met het succes van de nieuwe Spiderman welke wel in het Marvel universum aanwezig was. Niets bleek echter minder waar, want ik en de andere aanwezige liepen de zaal uit met het gevoel misschien wel de beste Spider-Man film ever gezien te hebben. Nu zijn we 4 jaar verder en met de zeer terechte Oscar winst van zijn voorganger en zijn de verwachtingen hoog gespannen voor dit vervolg welke niet minder dan 2 uur en 20 minuten duurt, wat toch best lang is voor een animatie film.
Miles Morales mist zijn Spider-man maatjes nu hij weer vooral alleen opereert en zijn familie nog altijd van niets weet over zijn geheime identiteit. Ondertussen vangt hij nog steeds boeven als Spider-man en werkt hij samen met zijn vader die niet weet wie er onder het masker zit. Ondertussen gebeurt er genoeg in het multiversum Waar Spiderman Gwen nu onderdeel uitmaakt van een elite-team van Spidermans welke als doel hebben alle fouten welke zijn ontstaan bij het eerste deel op te lossen oftewel schurken die van het ene naar het andere universum zijn gehopt te vangen en terug te sturen. Wanneer Gwen op bezoek gaat bij Miles raakt hij verstrikt in de jacht op een voor hem bekende schurk. Hij komt hierdoor in aanraking met nog meer varianten van Spider-Mans, maar nog belangrijker een belangrijk feit uit zijn eigen ontstaansgeschiedenis. Hierdoor moet hij vechten voor zijn eigen bestaan, van zijn familie en uiteindelijk voor het voortbestaan van het multiversum.
Waar het vorige deel wist te scoren met een volwassen verhaal welke voor kinderen goed te volgen was, zijn de makers hier duidelijk verder mee gegaan. Miles Morales is een personage welke constant in ontwikkeling is wat ook hoort bij zijn leeftijd (15 jaar) hierbij wordt de relatie met zijn ouders niet vergeten. Het mooie is dat ook de karakters om hem heen genoeg tijd, ruimte en aandacht hebben gekregen om niet alleen maar als bijfiguren te fungeren. Dit zorgt ervoor dat het verhaal zijn hart behoud en dat de film niet alleen maar het gaspedaal ingedrukt houdt. Wat bij deel 1 opviel was dat iedere soort Spider-Man zijn eigen tekenstijl had welke zich iets liet aanpassen aan de hand van de wereld waarin deze zich bevond. De makers zijn er bij dit deel nog verder in gegaan door meerdere Universums te bezoeken en dus verschillende stijlen te gebruiken waardoor dit deel visueel zijn voorganger naar de kroon steekt. Als er een puntje van kritiek is te noemen is dat het soms echt naar adem is happen met al dat visuele geweld. Het algehele verhaal heeft zelfs voor de aandachtige kijker wat verrassingen in petto zowel qua plot twists als wel qua actie en humor. Daarbij blijft het gissen naar waar het verhaal de kijker mee naar toe neemt en welke dreiging nu als gevaarlijkst gezien moet worden. Ja, de makers hebben het zich zelf allerminst makkelijk gemaakt. Als er qua verhaal een puntje van kritiek is, is dat je als kijker echt je aandacht erbij moet houden met alles wat er gebeurd en alle personages en universa. Hierdoor is deze film in tegenstelling tot zijn voorganger al wat minder geschikt wordt voor jongere kijkers (welke af en toe echt wel de weg kwijt zullen raken) Het voordeel is dat de speelduur van 2 uur en 20 minuten (toch behoorlijk lang voor een animatiefilm) eigenlijk voorbij vliegt en je je als kijker je geen seconde hoeft te vervelen. Ander voordeel is dat deze film zich makkelijk leent om meerdere keren te kijken zodat je nog meer meekrijgt van alle visuele verwijzingen. De film zit echt zo bomvol met Easter Eggs daar kan je een heel boekwerk aan wijden. Oja en als laatst moeten we het toch nog hebben over het grootste minpunt en dat is……..
dat we een jaar moeten wachten op het derde deel.
