Jullianne Moore won een paar weken geleden de Oscar voor beste actrice in een hoofdrol en nu kunnen we eindelijk zien of dat enigszins terecht is geweest.
Alice Howland(Julianne Moore), gelukkig getrouwd en moeder van drie volwassen kinderen, is een gerenommeerd hoogleraar taalkunde aan Harvard. Ze krijgt een enorme schok te verduren als de ziekte van Alzheimer bij haar wordt vastgesteld en ze zich beseft dat haar zorgvuldig opgebouwde leven drastisch zal veranderen. Langzaam maar zeker begint ze de regie over haar eigen wereld te verliezen, terwijl de onderlinge banden binnen de familie steeds meer onder druk komen te staan.
De film hanteert een hoog tempo waardoor het even inkomen is bij het drama van de zeer agressieve vorm van Alzheimer waar Alice aan lijdt. Naarmate het ziektebeeld vordert worden ook de onderlinge verhoudingen steeds duidelijker binnen het gezin, het probleem hierin is dat geen van alle gezinsleden dusdanig diep uitgelicht worden om hun motivatie voor beslissingen goed te rechtvaardigen. De verhoudingen tussen Lydia (Kristen Stewart) en Alice (Julianne Moore) zijn misschien wel het mooist belicht, waarbij ook de verhouding tussen Lydia en de rest van het gezin heel duidelijk wordt, daar zij als enige geen academische carrière ambieert en dit niet door iedereen wordt geaccepteerd. Zij is echter wel de eerste die doorheeft dat er wat met der moeder aan de hand is. Alec Baldwin haalt ook het maximale uit zijn rol van vader en academische carrière man, welke langzamerhand zijn vrouw aan het verliezen is en zich door het werk aan de misère probeert te onttrekken. Grootste tekortkomingen zijn de beperkte rollen van Kate Bosworth, als de oudste dochter en die van Hunter Parrish als de zoon. Hun invloed en rol binnen het gezin is zeer beperkt waarbij het voor Kate Bosworth wel heel tragisch is, gezien zij als oudste zus vooral bitchy wordt afgeschilderd terwijl zij het meest op Alice zou lijken. Gelukkig is het middelpunt van de film, Julianne Moore als Alice, in topvorm en straalt zij in elke scene. De transformatie van een zelfverzekerde taalkundige professor, welke overal gerespecteerd wordt voor haar kennis en vakmanschap naar een onzekere en breekbare vrouw welke haar identiteit aan het verliezen is. Deze transformatie is zo confronterend en de pijn van de hoofdpersoon is voelbaar voor iedereen. De solo scenes en de scenes met Alec Baldwin en Kirsten Stewart behoren ook tot de sterkste van de film. Het is jammer dat de makers het niet voor elkaar hebben gekregen om de film de balans te geven, zodat alle bijrollen ook net zo sterk naar voren hadden gekomen, daar dit verhaal zich duidelijk geleend had voor sterke acteervertolkingen over de gehele breedte. Julianne Moore heeft wat ons betreft terecht de Oscar gewonnen, ondanks dat zij misschien in de minste film speelde in vergelijking met o.a. Reese Witherspoon en Rosamund Pike zorgt haar vertolking ervoor dat Still Alice velen zullen aangrijpen en goed boven de middenmoot uitsteekt.
Oscar Nominaties:
Julianne Moore – Beste Actrice Gewonnen