Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin can openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed-interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life . . . But why would I want to do a thing like that? I chose not to choose life: I chose something else. And the reasons? There are no reasons. Who needs reasons when you’ve got heroin?
Fuck, ik kreeg meteen weer zin in het origineel bij het lezen van deze tekst uit een van de meest iconische films uit de jaren ’90. Ik was 16/17 toen ik Trainspotting voor het eerst zag en nog steeds beschouw ik het als Danny Boyle zijn beste film. Maar het is tegenwoordig hip om late vervolgen/reünie films te maken dus waarom niet over de boys from Edinburgh. Want willen we stiekem niet weten hoe het nu 20 jaar later vergaat met Begbie, Sick Boy, Spud en Renton?
Het is 20 jaar later wanneer Renton, woonachtig in Amsterdam, geveld wordt door een hartaandoening. Na een ingreep besluit hij terug te gaan naar Schotland naar zijn oude woonplaats waar hij al 20 jaar niet meer is geweest. Daar zoekt hij al gauw zijn oude vrienden Spud en Sick Boy weer op. Spud leeft teruggetrokken en heeft de heroïne nooit helemaal met rust kunnen laten (damn die zomertijd) en Sick boy is nog steeds bezig met louche zaken. Wanneer Renton weer in zee gaat met Sick Boy lijken oude tijden weer te herleven. Er is echter nog een vierde man, Begbie, welke toch nog echt een rekening te vereffenen heeft met Renton.
20 jaar is een lange periode, maar gelukkig niet te lang. Het gevoel van het origineel wordt nergens overtroffen maar dat hoeft ook niet. Danny Boyle heeft naast dat dit, een laat vervolg is op het leven van de vier hoofdpersonen, er ook een eerbetoon voor het origineel van gemaakt. Hierbij komen er regelmatig flashbacks uit het origineel voorbij wat een echt nostalgisch gevoel vergroot (Nostalgie, Jezus alsof ik al bejaard ben?!?!?!?!) De mannen zitten allemaal vanaf moment één in hun rol en ook Danny Boyle weet met zijn regie en het camerawerk de stijl van het origineel weer terug te laten komen zonder het oubollig over te laten komen of in herhaling te vallen. Trainspotting 2 is namelijk niet weer een film over junkies die proberen een slag te slaan waarbij de trip regelmatig treffend in beeld is gebracht. Nee, deze film draait om het terugkijken naar het verleden en hoe nu verder te gaan met je leven door te gaan leven. Het verhaal is ook meer een verhaal van nu, waarbij vriendschap een nog belangrijkere rol speelt dan in het eerste deel. Is dit een meesterwerk net als het eerste deel? Nee, maar dit is een uitstekende laat vervolg waarbij de soundtrack wederom een sterke rol speelt en je door de vertolkingen en de stijl je de schoonheidsfoutjes makkelijk vergeeft. En wie weet krijgen we over 20 jaar weer een vervolg met bejaarde voormalige junkies. Ik kan Trainspotting 2 zeker aanraden ook als je het eerste deel misschien niet gezien hebt. Mocht dit het geval zijn zeg ik wel: Schaam je diep en ga die snel eerst kijken voordat je kan zien hoe de mannen er twintig jaar later uitzien.