Het was 1994 en langzamerhand kreeg iedereen lucht van een Australische film, die in die tijd wel eens baanbrekend kon zijn. Met in de hoofdrollen 2 dragqueens en een transseksueel was dit een regelrechte arthouse film, die stiekem heel veel aandacht kreeg en opeiste en nog een hit werd ook.
Het verhaal begint met een optreden van Anthony ‘Mitzi Del Bra’ Belrose (Hugo Weaving), waarna deze een mysterieus telefoontje pleegt. Hij besluit contact op te nemen met oude bekende Bernadette Bassenger (Terence Stamp) om een tour plus optreden ergens in de outback te doen. Naast de twee oude vrienden gaat jonge dragqueen en rel nicht Adam ’Felicia Jollygoodfellow’ Whiteley (Guy Pierce) mee. Tijdens hun tocht wordt het drietal uiteraard geconfronteerd met de nodige vooroordelen, maar worden ook zeer verassend een aantal malen met open armen ontvangen. Onderweg blijkt echter dat Anthony nog wat geheimen met zich meedraagt, waar zijn 2 kompanen geen weet van hebben, maar die de aard van de trip volledig verandert.
Het mooie van Priscilla Queen of the Desert is dat twee van de drie hoofdrolspelers destijds nog grote onbekenden waren voor het grote publiek, maar ondertussen een behoorlijke naam hebben opgebouwd. Het sterke aan de vertolkingen van Hugo Weaving en Guy Pierce is dat hun rollen nu nog steeds sterk en overtuigend overkomen zonder dat je het gevoel hebt naar verklede Agent Smith (The Matrix) zit te kijken of een vergeetachtige dragqueen die elk moment tattoos op zijn lichaam gaat zetten om te onthouden hoe zijn acts ook alweer gingen (Memento). Beide mannen lieten toen al zien zeer getalenteerde acteurs te zijn en hebben in de loop van tijd hun C.V. flink uitgebreid. Grootste verrassing destijds was de stoere Terence Stamp als transgender Bernadette. Hij weet zeer subtiel gestalte te geven aan de transgender Bernadette, waarbij hij misschien herkenbaar blijft als man maar toch genoeg vrouwelijke trekjes vertoond om overtuigend als transgender over te komen. Priscilla is met zijn speelse karakter behoorlijk toegankelijk gebleken, waardoor het een echte filmhuishit werd. De aankleding is waanzinnig en de heren zien er fantastisch uit in de meest uitzinnige jurken en tel daarbij vele dans/disco hits op (welke in geen enkele zogenaamde homohitlijst zullen ontbreken) en het feest is compleet. Priscilla is niet alleen maar vrolijk en met name het karakter van Hugo Weaving moet een aantal persoonlijke overwinningen behalen, maar de film wordt nergens zwaarmoedig en het kan ook niet anders dat iedereen bij de aftiteling een glimlach op zijn gezicht heeft en een niet onverklaarbare drang om een Abba cd op te zetten.