Jane begint vroeg met werk op kantoor. Ze werkt voor een executive in de film industrie. Gedurende de dag bekruipt haar het gevoel dat er veel dingen niet kloppen in de omgang met jonge dames welke een ambitie hebben in de filmindustrie. Jane besluit haar verhaal te gaan gaan doen, maar of dat nu zo verstandig is?
Door de Corona crisis zijn bepaalde zaken een beetje naar de achtergrond verdwenen zoals #MeToo en de bom welke in Hollywood gebarsten is. The Assistant is zo een film waar in eerste instantie weinig lijkt te gebeuren, maar waar in het non-verbale gedeelte juist het venijn verscholen zit. En laat dat nou net hetgeen zijn waarom het zo lang heeft geduurd dat de #MeToo bal in Hollywood ging rollen. Als kijker krijg je stukje bij beetje dezelfde signalen welke hoofdpersoon Jane ook krijgt. Julia Garner is daarbij uitstekend gecast als Jane. De hardwerkende en opvallende dame welke wel gewaardeerd wordt om haar werklust maar waar verder nauwelijks naar omgekeken wordt. Dat het bij Jane begint te wringen komt goed naar voren zonder het als een openbaring te brengen. Dat Jane en de kijker doorkrijgen wat er gebeurd op en rond het kantoor blijkt al snel niet het ergste te zijn. De opbouw van de film is rustig en zoals gezegd lijkt er weinig te gebeuren. Wie een echte climax verwacht komt echter bedrogen uit. Dat is misschien hetgeen waarom The Assistant niet iedereen zal grijpen. Wie echter het non-verbale venijn wel herkend en kan waarderen krijgt een drama voorgeschoteld dat een gevoelig onderwerp bloot legt welke door de corona crisis naar de achtergrond was verdwenen. Het is het bepaalde gedrag wat helaas nog steeds voorkomt en veelal geaccepteerd wordt omwille van ambitie en onverschilligheid. Voor iedereen die hier niet mee kan leven is dit een behoorlijk confronterende film, juist omdat de climax en de veroordeling ontbreekt of nog erger teniet wordt gedaan.
