In een tijd waar grote titels de bioscoop niet bereiken moeten we de kleinere titels koesteren, helemaal als daar een paar pareltjes tussen zitten. The Dark and the Wicked is in potentie zo’n horror pareltje. Kleine setting, onbekende cast en een verhaal welke herkenbaar is. Ik waagde mij eraan en was benieuwd of ik dit jaar nog eens goed de stuipen op het lijf gejaagd kon worden.
Louise en Michael zijn broer en zus welke terugkeren naar hun ouderlijk huis waar hun vader op sterven ligt. Op een geitenboerderij buiten het dorp zorgt hun moeder met behulp van een verpleegster voor hun vader. Hun moeder maakt al snel duidelijk dat Louise en Michael niet hadden moeten komen. Al snel gebeuren er vreemde dingen op de boerderij waarbij een duisternis de macht lijkt te grijpen en ondertussen wacht tot hun vader zijn laatste adem uitblaast.
The Dark and the Wicked lijkt in de basis een verhaal over rouw en hoe verschillend je hiermee om kan gaan. Hierbij wordt duidelijk dat de alleenstaande zus Louise heel erg verschilt van haar broer Michael welke een gezin heeft. Zodra het eerste drama zich voltrokken heeft zijn broer en zus op elkaar aangewezen en dan blijkt hoe ver ze van elkaar af staan. Beide worden geteisterd door waanbeelden, maar laten naar elkaar toe weinig los. Marin Ireland en Michael Abbott Jr zijn wat dat betreft goed aan elkaar gewaagd en weten het drama goed over te brengen. Pas wanneer het te laat dreigt te zijn komt het besef dat het kwaad er ook is ook al geloof je er niet in. Dat maakt The Dark en the Wicked lekker creepy omdat een duivels kwaad ook ongelovige kan treffen. Zoals op een gegeven moment treffend wordt gezegd niet geloven in de aanwezigheid van een wolf wil niet zeggen dat er geen wolf is. De opbouw van het verhaal is zeer sterk en sfeervol. Hierdoor wordt je toch een paar keer verrast met wat effectieve schrikeffecten welke naarmate de film vordert een steeds naardere uitwerking krijgen. The Dark and the Wicked is geen super bloederige en gore film, maar weet toch een paar keer heftig uit de hoek te komen(worteltjes snijden blijkt toch echt een kunst). Juist door de sympathieke karakters komt dit misschien heftig over aangezien ik als niet gelovige ook lang aan waanbeelden zou denken in plaats van een duisternis welke een gehele familie en iedereen verbonden dreigt te consumeren. Gezien het verleden van regisseur en schrijver Bryan Bertino past deze film uitstekend in zijn straatje. Met films als The Strangers, The Monster welke hij geschreven en geregisseerd heeft en February welke hij heeft geproduceerd blijkt dat hij uitstekend overweg kan met kleine verhalen met een simpele setting waar het maximale uit gehaald dient te worden. Wat betreft de opbouw weet hij het de gehele film goed te doseren tot en met de bevredigende climax. Wat naargeestigheid betreft is the Dark and the Wicked misschien wel zijn beste werk tot nu toe. Een aanrader voor iedereen welke een avondje ongemakkelijk zitten in de bioscoop wel kan waarderen.
