In 2001 won El Corazon del Guerrero de Silverscreamaward, echter mag een andere titel alsmeest opvallende te boek gaan dat jaar. dat is namelijk The Devil’s Backbone van Guillermo del Toro. Na het zeer aardige Cronos enzijn eerste Amerikaanse uitstapje Mimic leverde hij met The Devil’s Backbone zijn eerste meesterwerk en toonde hij zijn talent voor het samenvoegen gruwelijke fantasie met een donkere realiteit. Iets wat later ook terug te zien was in zijn meesterwerken Pan’s Labyrinth en The Shape of Water. Guillermo del Toro kwam gelukkig niet met lege handen te staan want hij won wel zeer terecht de zilveren Meliés, de prijs welke wordt vergeven op elk fantastische festival in Europa welke aangesloten zit.
Ten tijden van de Spaanse Burgeroorlog komt de jonge Carlos in in een weeshuis terecht voor jongens. Hij wordt in eerste instantie total niet geaccepteerd, maar weet langzaam toch het respect van de andere jongens te winnen. Er blijken echter vreemde dingen te gebeuren en het lijkt te spoken op het weeshuis. Spoken welke een duister geheim met zich meedragen.
Met The Devils Backbone laat Guillermo del Toro zien over een bijzondere storytelling gave te bezitten. Rustig worden alle personages geïntroduceerd en krijgt het verhaal rustig de tijd om zich te ontvouwen. Hierbij gaan drama en spanning hand in hand. Dankzij de zeer bekwame cast komen alle karakters, jong en oud, ook goed uit de verf. Het helpt natuurlijk dat hoofdrolspeler Fernando Tielve al snel de gunfactor van de overige jongens en de kijker wint. De verschillende verhaallijnen zitten elkaar ook geen moment in de weg waarbij de rode draad, de mysterieuze dood van de jonge Sinta, nergens uit het oog word verloren. De thema’s als verlies, broederschap, liefde en verraad komen op zeer beeldende wijze aan bod. Het spreekt ook voor Guilermo dat hij zich niet vergrijpt aan goedkope effecten en vooral kiest praktische effecten en een rustige opbouw. Het is niet de constante spanning waar Guillermo op mikt. Nee in plaats daarvan zorgt hij er met bepaalde scenes voor dat hier de spanning op dat moment om te snijden is. Hierdoor krijgt het drama en de verhaallijnen tegen de achtergrond van de Spaanse burgeroorlog genoeg ruimte. Na het zien van deze film vind ik het ook niet vreemd dat het 2 jaar geleden vertoonde Tigers are not Afraid werd vergeleken met deze film aangezien beide veel dezelfde thema’s behandelen en het einde vergelijkbaar is. Toch zijn het twee totaal verschillende films welke genoeg verschillen om allebei op eigen benen te staan. The Devils Backbone is een prachtig verteld dramatisch horrorsprookje welke mede dankzij het sterke spel een blijvende indruk zal achterlaten op zijn kijkers een absolute must see voor fans van genrefilms. Op naar de volgende op mijn lijst namelijk Donnie Darko Silverscreamaward winnaar in 2002, nooit in de bioscoop gezien maar vaak genoeg op DVD. Alleen is de laatste keer ook alweer een tijd geleden dus tijd voor een nieuwe vertoning.