The End of the tour is zo een film welke al een aardige run langs verschillende festivals heeft gehad. Mede dankzij de twee hoofdrolspelers was dit voor mij een film die gezien moest worden aangezien vooral Jason Segel hier schijnbaar iets heel anders laat zien dan dat we van hem gewend waren in de toch veelal komische films en series waarin hij rollen vertolkt heeft (How I Met Your Mother, Best Man, Forgetting Sarah Marshall)
Kort na de publicatie van zijn baanbrekende roman ‘Infinite Jest’ begint de veelgeprezen David Foster Wallace (Jason Segel) aan een vijfdaags interview met Rolling Stone-journalist David Lipsky (Jesse Eisenberg). Naarmate de dagen verstrijken, ontstaat er tussen de journalist en zijn onderwerp een ijle doch intense relatie. The End of the Tour gaat over een kwetsbare groeiende vriendschap waarin onthuld, verhuld en gelachen wordt.
De film opent met David Lipsky die net bericht krijgt dat schrijver David Foster Wallace is overleden. De film zou hierna kunnen verzanden in melancholische terugblikken over hun tijd samen. De makers kiezen er echter voor dat we terug gaan naar het moment dat David Lipsky de schrijver Wallace ontdekt en het voor elkaar krijgt om voor Rolling Stone Magazine een interview met hem te doen. Als kijker zijn we hierbij getuige van 2 acteurs welke volledig opgaan in hun rol zonder dat alles te geromantiseerd wordt. Jason Segel weet met overtuiging de teruggekeerde David Foster Wallace te spelen, welke duidelijk op een verkeerd tijdstip op deze aardbol heeft rondgelopen. De ene keer is hij als David Foster Wallace openhartig en de andere keer argwanend en terughoudend. Het mooie van de film, die naar het script is van David Lipsky zelf is, is dat hij ook de lelijkere trekjes van hemzelf niet geschuwd heeft en in Jessie Eissenberg misschien wel de perfecte vertolker heeft gevonden voor zijn rol. Het is niet de eerste keer dat Jesse een welbespraakt persoon speelt, maar de onzekerheden van een beginnend schrijver, welke toch onder de indruk is van het onderwerp dat hij interviewt, komen sterk over. De film valt of staat in dit geval met de vertolkingen en de chemie van deze twee mannen en beide slagen met vlag en wimpel. De dialogen zijn levendig en scherp en bevatten genoeg humor en drama om 100 minuten een publiek geboeid te houden (en dat zelfs 2x keer kort achter elkaar). De film wekt ook een interesse op in de hoofdpersoon David Foster Wallace en dan met name in zijn boek Infinite Jest, de reden dat hij ook geïnterviewd werd. Wordt het boek ontleed in de film? Nee, gelukkig niet, er wordt slechts gezinspeeld op de inhoud vanwege de vraagstellingen van Lipsky over het drugsverleden van Wallace. Ik heb in ieder geval genoten en ga tijdens mijn volgende vakantie absoluut beginnen aan Infinite Jest. Tot die tijd valt er genoeg te genieten van The end of the Tour, welke een duidelijk doch mysterieus beeld geeft van de schrijver van dit meesterwerk.