The Eyes of My Mother was eerder dit jaar te zien tijdens het Imagine Fantastische Film Festival. Daar had ik de film ook al gezien wen was zeker onder de indruk. Nu een paar maanden later kreeg ik de film nogmaals te zien en was het zien of ik in eerste insantie niet teveel afgeleid was door de prachtige visuele stijl van deze in zwart/wit geschoten film.
Francisca woont met haar ouders in een landhuis op het rustige platte land van Amerika. Een afgrijselijke tragedie in haar jeugd zorgt ervoor dat zij alleen verder moet met haar vader. Wanneer zij als jonge vrouw ook haar vader verliest dreigt Francisca in een zwart gat te vallen. Ze grijpt echter terug op buitensporige methodes om de eenzaamheid te doorbreken.
Nicolas Pesce levert met The Eyes of My Mother een zeer bijzondere debuutfilm af om meerdere redenen. Ten eerste het verhaal, welke door hem zelf geschreven is. Het blijft een gewaagde keuze om je hoofdpersoon een aantal onmenselijke acties uit te laten voeren, maar deze niet zozeer als slechterik af te schilderen. Ik had het vooral met Francisca te doen vanwege haar achtergrond, maar nog belangrijker zij werd geloofwaardig neergezet door zowel de jonge Olivia Bond als de volwassen Kika Magalhães. Niet bepaald een makkelijke rol om te spelen maar beide zetten de psychologisch beschadigde Francisca uitstekend neer. De bijrollen dienen in dit geval de dames en het verhaal en hebben daarom minder achtergrond nodig. De impact van de ontmoetingen/confrontaties zijn voelbaar voor de kijker en zorgt ervoor dat het nare sfeertje vanaf de opening de gehele film aanwezig blijft. Vanaf het moment dat een vreemdeling Francisca en haar moeder benadert aan het begin tot aan de lift die Francisca als jonge vrouw krijgt van een jonge moeder. Dat de regisseur ervoor heeft gekozen om de film in zwart/wit te filmen voegt in dit geval alleen maar toe aan het geheel. Een bijzondere debuutfilm van Nicolas Pesce welke gezien het onderwerp en een paar redelijk heftige scenes zeker niet voor iedereen geschikt zal zijn. Ik vond het tijdens Imagine al een machtige zit en ook nu is het een verademing tegenover het standaard horrorwerk welke de afgelopen maand vooral teleurstelling teweeg bracht. Met zijn 5 kwartier hoef je niet bang te zijn op een langdradige film en daar ligt misschien het enige kleine minpuntje. Het einde is nogal abrupt, maar daarom niet minder logisch. Het zorgt er wel voor dat je met een apart gevoel de zaal zal verlaten en deze film ook niet snel vergeten zal zijn.