Starr Carter (Amandla Stenberg) beweegt constant tussen twee verschillende werelden: de arme, voornamelijk Afro-Amerikaanse wijk waar ze woont en de rijke, grotendeels blanke privéschool waar ze naartoe gaat. Haar vader Maverick Carter (Russel Hornsby) leert haar, haar broer en broertje al snel hoe je je het beste staande kan houden als Afro-Amerikaan in Amerika en hoe te handelen bij bijvoorbeeld een (routine)staande houding met de auto. De in haar ogen perfecte balans wordt verstoord wanneer Starr getuige is van de dodelijke schietpartij van haar jeugdvriend Khalil (Algee Smith) door een politieagent. Onder druk van de gehele gemeenschap is Starr in gevecht met zichzelf wat het juiste is om te doen.
Amandla Stenberg was voor mij nog een onbekende actrice, maar wat acteerde zij waanzinnig sterk in deze film! Als actrice met nog niet heel veel ervaring op haar naam staat zijn ontzettend goed haar mannetje tussen alle ervaren acteurs, zoals Russel Hornsby, Anthony Mackie, Regina Hall en zelfs Common begint al aardig ervaren te worden als acteur. Ze zorgt er wel echt voor dat de film een extra lading krijgt die het nodig heeft. En hierdoor ga je mee in het verhaal en komen de scènes goed binnen. Al haar emoties, of het nou verdriet, woede of vreugde is, alles komt natuurlijk en echt over. De rest van de cast was ook zeker sterk in zijn of haar rol. Iedereen acteerde vol overgave en overtuiging. Of ze nou ervaren of minder ervaren waren, je merkte weinig verschil. Zo ook Lamar Johnson die Seven speelt, de broer van Starr. Hij moest zich niet alleen staande houden in Garden Heights en het uptown Williamson. Ook moest hij zich nog eens een weg zien te vinden tussen zijn moeder die een relatie had met een drugsbaas en de veilige thuishaven bij zijn vader. TJ Wright, hij speelt Sekani hun jongere broertje, ook hij laat een goed stukje acteerwerk zien met zijn jonge leeftijd.
Ik keek al heel lang uit naar deze film (lees september), de valkuil hiervan is natuurlijk dat je je verwachtingen hoog opbouwt en soms zelfs te hoog. Maar dat was gelukkig bij deze film zeker niet het geval. Ik was echt onder de indruk van deze film en werd goed meegenomen in het verhaal. Er waren zelfs meerdere momenten waar ik oprecht ontroerd was en ik even mijn ogen moest drogen. De grootste “valkuil” wat deze film kon hebben was dat het zich te veel zou gaan vestigen op rassenhaat en wat daar allemaal bij komt kijken en dat het daardoor een film zou worden zoals we al vaker hebben gezien. Dat was hier zeker niet het geval Het verhaal is sterk en mooi uitgewerkt, waardoor je als kijker beide werelden gaat begrijpen zonder de ander te te veel te veroordelen.