Na een kwartiertje tussenpauze begon ik met de tweede documentaire (en dit was een echte!): The Island and the whales.
Het verhaal: in een afgelegen gebied in de Noord-Atlantische Oceaan hebben de Faeröer-Islanders altijd geleefd van wat de natuur hun bracht (papegaaiduikers, meeuwen etc.). Altijd met een flinke portie trots dat ze in harmonie leven met moeder aarde (alleen nemen wat je nodig hebt). Het land levert er weinig (er wil bijna niets groeien), dus ze hebben altijd vertrouwd op het oogsten van hun zeeën en kusten. Jacht op walvissen (drijfjacht met boten) en zeevogels (vangen met schepnetten of afdalen aan lange touwen) hield hen in leven al generaties lang en gaf hen de manier van leven dat ze omarmden; een leven dat ze zouden doorgeven aan hun kinderen. Maar tegenwoordig worden ze geconfronteerd met een ernstige bedreiging van deze traditie. Het is niet de controverse rond de walvisvangst dat de Faeröerse manier van leven bedreigt; het gevaar komt van de walvissen zelf (Alzheimer prionen en kwik). De Faeröer behoren tot de eerste bevolkingsgroep die de effecten van onze steeds meer vervuilde oceanen voelen. Zij hebben ontdekt dat hun geliefde walvissen vergiftigd zijn met zware metalen door de verontreinigingen van de buitenwereld. Wat hun voortbestaan in gevaar brengt. De Faeröer-Islanders moet een keuze maken tussen gezondheid en/of traditie.
Waarom is deze documentaire zo goed? Het laat het leven zien zoals het altijd was en dat het steeds moeilijker wordt door verschillende oorzaken. Je begrijpt de standpunten van de bewoners van het eiland (gewoon doorgaan met hetzelfde leven), de onderzoekers (er verdwijnen te veel vogels op de eilanden) en de artsen (accumulatie van kwik). Maar onderling is er ook begrip. Het is een complex geheel. Het zal de toekomst uitwijzen hoe dit gaat aflopen.
Trailer
