Met The Martian keert Ridley Scott terug naar het science fiction genre waarbij hij al klassiekers als Alien en Blade Runner op zijn naam had staan. De afgelopen jaren is hij niet altijd even gelukkig geweest met zijn films en, misschien voor vele nog verrassender, hij is een van die grote regisseurs welke nog geen Oscar gewonnen heeft in zijn imposante loopbaan.
Tijdens een bemande Mars-missie worden astronaut Mark Watney (Matt Damon) en zijn teamleden overvallen door een hevige storm en wordt hij geraakt door een zwaar object, waarna zijn teamleden denken dat hij het niet heeft overleefd. Zij laten hem achter op de onherbergzame en barre planeet terwijl hij, hoewel gewond, wel degelijk nog in leven is. Watney moet met beperkte voorzieningen, al zijn vindingrijkheid en intelligentie aanwenden om lang genoeg in leven te blijven, zodat hij eventueel nog gered kan worden. Op een afstand van miljoenen kilometers werkt een team van NASA-medewerkers en wetenschappers koortsachtig aan het terughalen van ‘De Marsman’, nadat ze ontdekt hebben dat hij wel degelijk nog in leven is. Ondertussen leeft de rest van de wereld intens mee met de heroïsche reddingsoperatie, terwijl Mark, op Mars in zijn eentje, er het beste van probeert te maken.
The Martian is om te beginnen natuurlijk een beetje een one-man show van Matt Damon en de film valt of staat natuurlijk behoorlijk bij zijn prestatie. Waar Matt Damon destijds de wereld verraste met The Bourne films, waarbij hij plotseling een geloofwaardige actieheld bleek, laat hij hier zien ook uitstekend in zijn eentje de aandacht van de kijkers vast te houden. Hij maakt van Mark Watney een geloofwaardige en pragmatische wetenschapper/astronaut. Vanaf het moment dat hij bijkomt is hij bezig uit te vinden hoe lang hij kan overleven en alle overwinningen en tegenslagen inclusief de emoties die hierbij horen. Ook de situatie op aarde, waarbij hij in eerste instantie doodverklaard is, wordt aardig weergegeven. Waarbij zeer realistisch men ook zeer zakelijk en pragmatisch blijft wanneer men ontdekt dat hij in leven is. Je zou kunnen denken dat hier een strijd losbarst over het hoe en wat met het redden van Mark Watney en gelukkig blijft de film hier redelijk vanaf (waarschijnlijk mede ingegeven door het boek waarop de film gebaseerd is), sowieso is er weinig tot geen ruimte voor ‘valse’ emoties. In het begin zullen sommige misschien denken dat de film zal verzanden in een Cast Away op Mars, echter biedt de film meer, alleen al vanwege de locatie en de setting, maar ook omdat ook de situatie op aarde op de voet gevolgd wordt. Als ik 1 minpunt moet opnoemen is dat de situatie van de astronauten, welke wel succesvol terug waren gekeerd tijdens de storm, lang onderbelicht blijft. Het verhaal an sich is niet heel verrassend en de meeste kijkers zullen waarschijnlijk wel een vermoeden krijgen waar het verhaal naar toe gaat. Door de uitstekende acteerprestatie(s) en uitstekende regie word je vanaf minuut 1 meegenomen in het avontuur en de overlevingstocht van de hoofdpersoon. Met Prometheus sloeg Ridley Scott destijds toch een beetje de plank mis en The Counselor en Exodus: Gods and Kings waren nou ook niet bepaald hoogvliegers. Met The Martian laat hij zien nog steeds een sterke film te kunnen regisseren, want eerlijk is eerlijk The Martian boeit vanaf minuut 1 en weet dit bijna 2,5 uur vol te houden. Ridley Scott weet de vele valkuilen die bij een verhaal als deze schuilen goed te omzeilen en focust zich duidelijk op de sterke punten van het verhaal. Tel daarbij op dat Mars prachtig in beeld is gebracht net als de ruimte scenes. En ja ik geloof niet in 3D, omdat het vaak volledig nutteloos wordt toegepast in films, maar in The Martian wordt hier toch een aantal malen effectief gebruik van gemaakt. The Martian is weer eens een topper van de hand van Ridley Scott en Mat Damon werpt zich weer op als sterke leading man en heel misschien zou dit hem zijn derde acteer nominatie voor een Oscar kunnen opleveren.