Halloween ligt alweer even achter ons, maar de horrortitels blijven uitkomen. Nu deed de opzet van The Possession of Hannah Grace mij meteen denken aan the Autopsy of Jane Doe, een horrortopper van vorig jaar. De eerste trailer maakte mij echter wel nieuwsgierig en dat een Nederlander, Diederik van Rooijen, de film geregisseerd heeft maakte deze titel voor mij een must see. Ben altijd benieuwd hoe Nederlanders het ervan af brengen in het ‘grote’ Hollywood.
Megan is een voormalig politieagent welke door een traumatische ervaring zware psychische problemen kreeg. Wanneer zij langzamerhand uit haar dal komt krijgt zij via haar AA sponsor een kans op een baan bij het mortuarium. Tijdens haar nachtdienst komt er een lichaam van een jonge vrouw binnen welke zwaar is toegetakeld. Wanneer Megan de standaard handelingen uit voert gebeuren er echter vreemde dingen. Ligt het aan de mentale toestand van Megan of is er toch meer aan de hand met het lichaam? Wanneer het voor Megan duidelijk wordt zal zij moet vechten voor haar leven.
De vergelijkingen met The Autopsy of Jane Doe liggen voor de hand echter is de uitvoering wezenlijk anders. Zo weet je als kijker na de opening wat er met het lichaam aan de hand is, iets wat in The Autopsy juist het raadselachtige was. Het mysterie is niet het doel in deze film, nee The Possession gaat direct voor spanning en horror in de meer traditionele zin en wat is daar mis mee? De openingsscene hakt er meteen lekker in waarbij de Nederlandse acteur Gijs Scholten van Aschat schittert als de priester die een exorcisme uitvoert op de jonge Hannah Grace. Kirby Johnson die Hannah Grace speelt heeft een dans achtergrond en dat maakt dat zij veel van de onnatuurlijke bewegingen zeer goed kan uitvoeren en daarbij komt zij verrassend angstaanjagend over. Ondanks het gebrek aan Mysterie bouwt Diederik het verhaal goed op en speelt een paar keer met de verwachtingen van de kijker. Het helpt dat hoofdrolspeelster Shay Mitchell aardig in haar rol zit en dat de overige karakters sympathiek en niet te dom overkomen. Diederik stopt het bovennatuurlijke gegeven in een wereld waar men uitgaat van rationele feiten en dat verklaart ook direct waarom de hoofdpersoon in eerste instantie vooral aan zichzelf twijfelt. Wat horror betreft verwacht niet al teveel gore maar effectief geplaatste momenten waarbij de spanning wordt opgevoerd en het tempo hoog blijft. Daarbij maakt de regisseur dankbaar gebruik van de locatie welke opzichzelf al iets macabers heeft, maar in deze film nog effectief gebruikt wordt ook. iets wat nodig is in verband met de speelduur van slechts 85 minuten. The Possession of Hannah Grace is misschien geen meesterwerk, maar is toch zeker wel een effectieve horrorfilm die het aanzien zeker waard is.