Wanneer Steven Spielberg met een nieuwe film komt wordt hier door vele filmliefhebbers reikhalzend naar uitgekeken. Daarbij schitteren Oscarwinnaars Tom Hanks en Meryl Streep in de hoofdrollen in deze op waargebeurde feiten gebaseerde film. De verwachtingen zijn dan natuurlijk hoog gespannen en met twee Oscar nominaties op zak ging ik er dan ook even goed voor zitten.
Katherine Graham is de eerste vrouwelijke uitgever en eigenaar van een grote krant de Washington Post, welke al jaren geleid werd door haar familie. De staat van de krant staat onder druk en om geld te genereren gaat de krant de beurs op. Op dat moment komt hoofdredacteur Ben Bradlee een scoop op het spoor welke spraakmakend is maar de krant ook onder een vergrootglas legt waarbij de regering en de pers lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Katherine moet hierin een besluit gaan nemen, of ze kiest voor de goede vrede en laat het stuk lopen en ze zet de toekomst van haar krant op het spel voor een onthullend stuk.
Films gebaseerd op waargebeurde feiten doen het vaak goed, vooral wanneer er iets confronterends wordt blootgelegd zoals Spotlight dat drie jaar geleden deed en daarmee (in mijn ogen) terecht de Oscar voor beste film mee naar huis nam. Of The Post hetzelfde voor elkaar zal krijgen betwijfel ik ten zeerste. Natuurlijk ziet de film er fantastisch uit en waan je jezelf als kijker helemaal in de jaren 70 waarin het verhaal zich afspeelt. De gehele cast voelt zich duidelijk op hun gemak in deze setting. Daarbij heeft Spielberg voor een hele authentieke stijl gekozen welke ook als eerbetoon gezien kan worden voor het ambacht hoe vroeger de krant gedrukt werd. Wat betreft de stijl weet hij het serieuze thema met genoeg humor te serveren dankzij de veelzijdige en uitstekende cast. Een thema welke meer dan 40 jaar na de daadwerkelijke gebeurtenissen nog altijd zeer actueel is gezien de huidige president van Amerika ook continue in de clinch ligt met de pers en deze daarbij graag de mond zou willen snoeren. Meryl Streep speelt wederom een sterke vrouw welke moet opboksen tegen vooroordelen in een door mannen gedomineerde wereld. Een rol welke haar natuurlijk op het lijf geschreven is en waarvoor ze genomineerd is voor een Oscar. Maar dan komt het ik vraag mij af waarom…. In deze film waarin zij het middelpunt moet zijn is Tom Hanks als hoofdredacteur Ben Bradlee het hart van de film en steelt daarbij menig scene. Ik vraag me sowieso al jaren af waarom het comité van de Oscars na de back to back overwinningen met Philadelphia en Forrest Gump Tom Hanks niet vaker genomineerd of beloond heeft voor zijn acteerkwaliteiten. Ook Bob Odenkirk (Better Call Saul) weet in zijn bijrol te overtuigen als onderzoeker met een hart op de juiste plaats. In tegenstelling tot Sarah Paulsen welke er eigenlijk bekaaid af komt met een weinig zeggende bijrol als de vrouw van Ben Bradlee (Tom Hanks). Zo zou de film naast de boodschap van persvrijheid ook een eerbetoon moeten zijn voor de rol van vrouwen in dit stukje geschiedenis. Hierin is de film maar matig in geslaagd. Wat betreft de persvrijheid verteld de film een duidelijk verhaal waarbij ook duidelijk wordt dat de pers en politiek nooit teveel in een bed kunnen slapen om de integriteit te waarborgen. De speelduur valt alleszins mee en Spielberg houdt het tempo hoog en er is genoeg ruimte voor wat humor en een lichtere toon van tijd tot tijd. Hierdoor kijkt The Post lekker weg, maar zal nooit die indruk achter laten welke grote Oscar winnaars in het verleden wel achterlieten.