Actiefilms waarbij vrouwen de hoofdrol spelen als actieheld komen steeds vaker voor sterker nog, bewezen karakter actrices wagen steeds vaker deze overstap. De afgelopen tijd worden we echter op het kleine scherm overspoeld met titels waarbij de actie held een heldin is zoals bij Yolt, Kate (via Netflix), The Protegé en later deze maand Gunpowder Milkshake. Vandaag focussen we ons puur op The Protegé met Maggie Q (oa Die Hard 4.0 en Mission Impossible III) die de vrouwelijke lead heeft tegenover oude rotten Samuel L Jackson en Michael Keaton.
Anna is als jong meisje opgepikt en opgevoed door huurmoordenaar Moody. Samen zijn ze een sterk team en behoren tot de beste huurmoordenaars ter wereld. Wanneer Moody vermoord wordt en er ook een aanslag op haar leven wordt gepleegd, zit er maar 1 ding op. Wraak, maar daarvoor moet ze wel terug naar haar geboorte land Vietnam.
The Protegé heeft met Maggie Q een actrice in huis welke aardig kan acteren en in het verleden vaak genoeg bewezen heeft op actie gebied haar mannetje te kunnen staan. Ook in The Protegé staat ze haar mannetje en weet te overtuigen in de knokscenes, al zijn deze niet allemaal even goed opgezet en gefilmd. Ze weet gelukkig ook overeind te blijven in de scenes met Samuel L Jackson en Michael Keaton. Het mooi is dat Michael Keaton met zijn 70 jaar (!!!) nog steeds een dreigend voorkomen kan hebben maar ook een knetterende chemie met iemand die 28 jaar jonger is. Dat Kat en muis spel tussen die 2 vond ik een van de leukste aspecten van de film omdat het echt knetterde. Het verhaal verder kwam niet heel sterk uit de verf waarbij de makers enerzijds een standaard wraakverhaal willen vertellen en deze willen opleuken met wat diepgang van het hoofdpersonage welke niet uit de verf komt. The Protegé is zeker geen slechte film maar ook niet eentje die zal blijven hangen. Er is namelijk niets aan deze wat opvalt of waardoor deze de middelmaat ontstijgt. Nee behalve de meer dan aardige cast is dit niet meer dan een tussendoortje welke niet verveelt maar ook zo weer vergeten is. Voor een regisseur met de staat van dienst als Martin Campbell (Goldeneye, Casino Royale, The Foreigner en Vertical Limit) is dat best jammer.
