2016 moet het jaar worden dat Leonardo DiCaprio eindelijk Oscar goud gaat pakken, tenminste dat is de buzz die al rondging voordat The Revenant uitkwam. De samenwerking met regisseur Alejandro González Iñárritu , wie afgelopen jaar flink oogstte met het meesterlijke Birdman, moet ervoor zorgen dat Leonardo eindelijk krijgt wat hij al jaren verdient. Naast deze buzz kwam er een werkelijk waar gestoorde gerucht los, dat er ook een ware verkrachtingsscene in de film zou zitten waarbij Leonardo verkracht zou worden door een beer, maar daarover later meer.
The Revenant speelt zich aan het begin van de 19de eeuw in Amerika, waar we een groep pelsjagers volgen waar Hugo Glass (Leonarde Dicaprio) als gids dient. Wanneer ze op de vlucht moeten voor indianen moet de groep te voet verder met alle gevaren die daarbij komen kijken. Hugo komt daar na een bijna fatale confrontatie met een beer achter dat de wildernis minstens zo gevaarlijk is als de indianen die hen achtervolgen. Meer dood dan levend nemen de overlevende Glass mee in hun vlucht waar hij uiteindelijk, door verraad, voor dood wordt achtergelaten. Glass is echter nog niet klaar om te sterven, niet zolang de moordenaar van zijn zoon nog vrij rondloopt.
The Revenant begint ronduit indrukwekkend met een lang uitgesponnen scene van de pelsjagers welke overvallen worden door de indianen. Wanneer je net een beetje bent bijgekomen wordt je geconfronteerd met de volgende heftige gebeurtenis, wanneer Leonardo als Hugo Glass wordt aangevallen door een beer, iets wat zo heftig in beeld is gebracht dat vele wel even zullen wegkijken terwijl de natuur op zijn hardst is. Hierna schakelt de film even naar een lagere versnelling, wat bij vele films zou betekenen dat de film snel keldert in niveau of de aandacht niet vast kan houden. Bij The Revenant is dit, in de vakkundige handen van Alejandro, niet het geval waarbij hij, naast de ijzersterk acterende Leonard Dicaprio en Tom Harding, ook dankbaar gebruikt van de prachtige locaties. Net als bij Birdman speelt het gebruik van camera en muziek een belangrijke rol om een bepaalde sfeer te scheppen. Hierdoor wordt het niet alleen een grauwe vertelling van een man die zijn vermoorde zoon wilt wreken, maar ook over wat het karakter heeft moeten ondergaan om te overleven en wat de kracht van de geest allemaal niet te weeg kan brengen. De uitstapjes naar de gedachtes van de hoofdpersoon zijn mooie stille, maar sterke symbolische stukken. Dit is ook meteen de valkuil van deze film, want je moet wel mee kunnen gaan in het redelijke snelle herstelproces van de hoofdpersoon en het af en toe zweverige karakter. Leonardo DicCaprio weet de kijker mee te sleuren in alle emoties van de hoofdpersoon en levert een ware tour de Force af als de getergde Hugo Glass. Tom Hardy geeft als Fitzgerald zijn visite kaartje af als badguy, want er zullen weinige zo overtuigend een klootzak en verrader neer kunnen zetten als hij, waardoor je als kijker nog harder gaat hopen dat Glass zal slagen in zijn tocht om terug te komen. Het enige puntje van kritiek is dat de rollen van Domnhall Gleeson als Captain Andrew Henry en Will Poulter als Bridger, maar weinig diepgang mee krijgen ondanks ze toch wel belangrijke aandeel in het verhaal hebben. Alejandro levert wederom een pareltje af, waarbij hij de vele facetten van film (verhaal, acteurs, camerawerk, aankleding en geluid en muziek) prachtig laat samenkomen en het is de grote vraag of hij het als eerste regisseur voor elkaar krijgt om 2 jaar op rij als grote winnaar te eindigen bij de Oscars. The Revenant is zeer zeker een van de beste films van het jaar, die genoeg spanning biedt om niet alleen als cinematografisch kunststukje gezien te worden, maar ook als een intense kijkervaring welke eigenlijk wel in de bioscoop ervaren moet worden.