John Carpenter had begin jaren 80 al een aardige reputatie opgebouwd met genre titels als Halloween, the Fog en Escape from New York toen hij begon aan de remake van The Thing (from Another World) uit 1951. Wederom castte hij Kurt Russel in de hoofdrol. The Thing was destijds de eerste horrorfilm die ik in zijn geheel kon afkijken en vraag mij, na hem pas weer gezien te hebben, nog altijd af ‘hoe dan???’
Op een onderzoek basis in Antarctica worden de wetenschappers en andere aanwezige opgeschrikt door een helikopter waarbij de inzittende op een husky aan het jagen zijn. De inzittende van de helikopter komen om het leven en de aanwezige besluiten op onderzoek uit te gaan waar deze mensen vandaan komen en waarom zij als een bezetene op de hond aan het jagen waren. De waarheid blijkt gruwelijker dan verwacht, er bevind zich namelijk een moordlustige Alien tussen hen en deze blijkt ieders gedaante aan te kunnen nemen, dus wie is er nog te vertrouwen?
De eerste keer dat ik deze film zag was ik 15 jaar oud en na hem nu vaker te hebben terug gekeken vraag ik mij elke keer af hoe dit de eerste horrorfilm kon zijn die ik volledig af heb kunnen kijken. Vanaf de openingsscene, wat ondersteund wordt door de meesterlijke soundtrack van Ennio Morricone, zit de spanning erin. Als kijker heb je al snel door wat er aan de hand is, maar wat volgt is een ijzingwekkende afval race, waarbij de aanwezige proberen te achterhalen wie nu menselijk is en wie al te grazen is genomen door het wezen. John Carpenter had in het verleden al bewezen de spanning maximaal te kunnen opbouwen en bij The Thing weet hij dit weer voor elkaar te krijgen, mede dankzij de hulp van de sterke cast waarin we naast Kurt Russel ook een jonge Keith David herkennen. De special effecten en met name de creaties houden na meer dan 30 jaar nog altijd stand en weten genoeg te overtuigen om menig kijker de stuipen op het lijf te jagen. Tuurlijk zijn er een aantal scenes die niet meer de impact zullen hebben dat ze destijds in 1982 wel hadden, maar effectief zijn ze nog altijd. Het gegeven van paniek en gezond verstand, wat duidelijk niet hand in hand gaan, wordt door een sterk script goed uitgespeeld. Daarbij hebben de ontwerpers niet stilgestaan door niet maar 1 type monster te creëeren, maar het monster van verschillende uiterlijken te voorzien, waardoor ik als liefhebber van dit soort films mijn ogen kon uitkijken. Na 20 jaar weet ik de film nog meer te waarderen als destijds, toen ik het vooral als een overwinning op mezelf zag en mijn fascinatie voor horrorfilms wist aan te wakkeren. The Thing is nog altijd een aanrader en pastte destijds uitstekend in ons Halloween thema Terror from Outer Space. Het blijft echter eem ijzersterke klassieker en een aanrader voor elke zichzelf respecterende horroriefhebber.
The Thing kreeg in 2011 een vervolg, nee een remake, oh nee het was een prequel. Ja ik heb er veel over gelezen hoe verschillende mensen naar deze film hebben gekeken. De versie uit 2011 was echt een prequel welke lang niet zo slecht was, maar het niveau en impact van deze versie nooit kon evenaren. Vooral back to back maakt deze late prequel indruk dankzij de aandacht voor details van de makers.
