Lang op gewacht en vorig jaar eenmalig vertoond tijdens de wintereditie van Imagine, maar nu toch een bioscoop release. Ryan Reynolds, nu toch een steeds groter wordende naam in Hollywood en onder de vrouwen geliefd om zijn looks, speelt nog met regelmaat in kleinere films. Regisseur Marjane Satrapi, vooral bekend om bijzondere projecten welke gebasseerd waren op haar eigen had eerst de twijfels over Reynolds, maar na een eerste gesprek was zij overtuigd om hem de hoofdrol te geven.
Het verhaal gaat over Jerry (Ryan Reynolds) een jonge gozer welke werkzaam is in een fabriek voor sanitaire onderdelen. Wat zijn collega’s niet weten is dat hij bij een psychiater (Jackie Weaver) loopt, omdat hij stemmen hoort. Zijn hond Bosco en kat Mr Whiskers belichamen het goede en de slechte stem van zijn geweten. Jerry is zeer onder de indruk van collega Fiona (Gemma Arterton) en weet met haar ook een date te regelen. Jerrry neemt echter steeds minder vaak zijn medicijnen waardoor de stemmen steeds meer beginnen te overheersen. Wanneer hij per ongeluk Fiona om het leven brengt lijkt Jerry in eerste instantie snel zijn leven weer op te pakken. Maar hoe lang kan dit goed blijven gaan wanneer hij besluit zijn pillen helemaal niet meer te nemen en het aantal stemmen wat tegen hem spreekt alleen maar toeneemt.
The Voices is een kleine gitzwarte komedie welke door een paar fantastische rollen ruim boven de middenmoot uitstijgt. Om te beginnen de dames, Gemma Arterton, Anna Kendrick en Jackie Weaver, welke alle 3 kleine rollen hebben maar wel het maximale eruit halen. Gemma Arterton is zelfs als alleen hoofd een genot om naar te kijken en laat zien over een scherp komisch vermogen te bezitten. Ryan Reynolds laat na Buried misschien wel zijn beste acteerprestatie zien als de getroebleerde Jerry. Hij laat Jerry met overtuiging de verschillende emoties ondergaan zonder over te gaan in psycho modus. Het is namelijk toch heel bijzonder dat ondanks alles wat Jerry doet je hem toch als good guy blijft zien iets wat ook wordt verwoordt door Bosco zijn hond. Ook qua stemmen werk laat Ryan iets indrukwekkends horen daar de stemmen uniek zijn en niet van hem lijken af te komen. Voor de regisseur Marjane Satrapi is dit een uniek project daar haar vorige films gebaseerd waren op haar eigen graphic novels en zij van te voren nooit gedacht had iemand anders verhaal te verfilmen, maar toen dit verhaal aan haar gegeven werd moest zij dit doen. Ook gezien haar kennis met schizofrenie wilde zij dit verhaal hoe bizar ook met zorgvuldigheid en respect behandelen en dat is haar ook zeer zeker gelukt. Met name de subtiele overgangen van wat Jerry ziet en wat andere zien in zijn huis is subtiel maar treffend gedaan.