The VVitch is een bijzondere film. Een film welke een lange aanloop had voordat deze op Imagine in 2016 werd vertoond. Dit zorgde ook dat de verwachtingen hoog waren terwijl er genoeg tekenen waren dat deze film niet zomaar een publieksfavoriet zou worden. Ik was echter zwaar onder de indruk en dit was dan ook mijn favoriet dat jaar.
Het is de de 17de eeuw in New England (VS) waar een gezin met vier kinderen het dorp verlaat om zich elders alleen te vestigen. Het streng gelovige gezin weet een aardig bestaan op te bouwen aan de rand van het bos. Op een dag is de oudste dochter Thomasin met de pasgeboren baby aan het spelen vlakbij het bos wanneer plotseling de baby verdwijnt. Er wordt eerst gedacht aan wolven, maar het tegenspoed wat het gezin blijft achtervolgen doet langzamerhand anders vermoeden. De verstandhouding binnen het streng Christelijke gezin wordt steeds slechter, waarbij de oudste dochter er steeds slechter op komt te staan bij haar ouders, maar is dat wel terecht?
The Witch leunt heel erg op de sfeer en wat mij betreft is regisseur Robert Eggers hier met vlag en wimpel in geslaagd. De vormgeving en het camera werk zien er fantastisch uit en samen met het geluid en de muziek zorgen deze voor een zeer dreigende sfeer waarbij je haren al bijna van rechtovereind gaan staan. Dat een close up van een konijn je al de rillingen geeft zegt eigenlijk al genoeg. De verhoudingen binnen het gelovige gezin zorgen eigenlijk voor de rest. In een tijd waarbij geloof en bijgeloof hand in hand gaan zorgen de gebeurtenissen ervoor dat het gelovioge gezin stukje bij beetje uit elkaar valt. Met acteurs als Ralph Ineson en Kate Dickie (beide bekend uit Game of Thrones) als de ouders zit het qua acteerwerk bij hun wel goed. Het is echter Anya Taylor-Joy als dochter Thomasin welke de show steelt als puberdochter op wie de verdenking komt te rusten. Zij laat zich op geen enkel ogenblik wegspelen door de twee ervaren acteurs die haar ouders spelen. En de hulpeloosheid van haar personage terwijl ze de boel bij elkaar probeert te houden doet je als kijker met haar meeleven. Er moet wel gezegd worden dat de overige kinderen ook sterk gecast zijn tot het irritante aan toe (je wenst de tweeling op een gegeven moment een gruwelijk einde toe). Het is ook bijna niet te geloven dat dit de debuutfilm van Robert Eggers betreft. Het is dan ook te hopen dat hij deze lijn weet vast te houden wat betreft het verhaal vertellen en in beeld laten brengen van alles op een zeer subtiele manier (Ik heb The Lighthouse nog niet gezien maar hoor hier wel al goede verhalen over). Dit is met recht een klein meesterwerk te noemen waar wij van zeggen ´lees er zo min mogelijk over maar ga het zien´ . Ga er gewoon rustig voor zitten en gegarandeerd dat je op een gegeven moment op het puntje van je stoel zit (tenzij je liever hak en slachtwerk kijkt natuurlijk). Want hoewel niet bloedeloos, is The Witch vooral subtiel en dat is iets wat we tegenwoordig echt te weinig zien bij horrortitels in de bioscoop. Scenes waarbij de kijker het vervolg zelf moet invullen waardoor het misschien wel gruwelijker wordt prikkelen bij mij de fantasie en wat is er enger dan je eigen fantasie? De verwachtingen, hoewel ik deze van te voren wilde temperen, waren deze best hoog. The Witch wist deze wat mij betreft echter volledig in te lossen en misschien zelfs te overtreffen. Een mening waar ik na de film meerdere keren gezien te hebben nog niet van afgeweken ben.