Afgelopen weken werden we thuis doodgegooid met reclames voor The Willoughbys en vanaf afgelopen woensdag was deze animatie film te zien op Netflix. Na het zeer sterke Klaus was ik wel benieuwd of Netflix weer een sterke animatiefilm uit kon brengen en de trailer zag er absurd genoeg uit om mijn aandacht te trekken. The Willoughbys werd dus een gezinsaangelegenheid deze week waarbij ik benieuwd was hoe de kids het vonden (6 en 10 jaar) tegenover wat ik er van vond.
Tim, Jane en de Barnaby’s (tweeling) zijn de kinderen van het zeer excentrieke getrouwde stel met de achternaam Willoughby. Dat het stel vier kinderen heeft gekregen mag een wonder heten aangezien ze niets van de kinderen moeten hebben. sterker nog het mag een wonder heten dat de kinderen nog leven. De kinderen zijn het het inmiddels zo zat dat ze besluiten hun ouders te laten verdwijnen om zo een beter leven voor zichzelf te kunnen creëren. Maar of dat nu zo verstandig is?
Het verhaal van The Willoughbys wordt verteld vanuit het perspectief van de huiskat en zijn visie op de gebeurtenissen geeft het al bizarre gegeven een zwarte maar grappige lading. Als een kat een verhaal verteld hoort dat uiteraard sarcastisch te gebeuren. De kinderen zijn divers, apart en toch zeer herkenbaar gemaakt. Zo is er de onzekere Tim, de muzikale maar onbegrepen Jane en de briljante maar altijd meelopende tweeling de Barnabys (1 naam want de ouders waren te lui om er twee te verzinnen. De aparte stijl van animatie werkt wonderwel omdat de karakters net zo kleurrijk zijn als de stijl waarin alles geanimeerd is. Hiermee is het duistere gegeven beter behapbaar voor kinderen. Daarnaast weten de makers ook wat creepy verwijzingen te verstoppen welke door ouders weer eerder opgepakt en gewaardeerd zullen worden. Het verhaal is avontuurlijk en voor kinderen, welke zich wel eens onbegrepen voelen bij hun ouders, ‘a dream come true’. Uiteraard hoort er bij een film als deze wel een morele boodschap, en hoe zoetsappig dit verhaal misschien ook eindigt vergeten de makers niet om hier wat logica in te vinden. Hoe macaber dit anderzijds ook is. Met een speelduur van krap 90 minuten zorgen de makers ervoor dat de film nergens langdradig wordt. Zelfs de verplichte dramatische wending wordt er in een noodvaart doorheen gejaagd. Het tempo blijft ook hoog omdat niet alles even goed en duidelijk wordt uitgewerkt, maar aan het eind van de rit mag dat de pret niet drukken. Hierdoor zullen zeker de jongere kijkers de film als een bizarre maar hilarisch avontuur beleven welke af en toe best een beetje duister is (Dochter van 6 vond het heel leuk maar af en toe best wel spannend). Voor volwassenen zit er ook genoeg zwarte humor in en zijn in het Nederlands ook genoeg herkenbare stemmen te horen bij de verschillende karakters. The Willoughbys is daarmee een zeer leuke toevoeging en een leuke kijktip voor het hele gezin tijdens de meivakantie.