Horror van eigen bodem, en dat zonder een blik tv acteurs is niet iets wat regelmatig gebeurd, laat staan dat het een internationale productie wordt met buitenlandse acteurs. Na een teaser ruim 1,5 jaar terug kreeg Nick Jongerius (man achter het zeer vermakelijke Frankensteins Army) het voor elkaar om deze teaser om te zetten in een feature film. Tijdens het Nederlands Film Festival ging de film in première en een dag later mocht ik op herkansing om de film te zien en aanwezig te zijn bij een Q&A.
We volgen de jonge Jennifer die op de vlucht is voor haar verleden wat nogal duister lijkt te zijn. Tijdens haar vlucht beland ze op een touringbus in Amsterdam dat naar het molenlandschap in de provincie trekt. Jennifer krijgt onderweg echter last van visioenen en tijdens een van deze visioenen krijgt ze een paniekaanval. De bus blijkt na deze stop echter niet verder te kunnen waardoor Jennifer en de overige passagiers gestrand zijn in ‘the middle of nowhere’. Al snel blijkt Jennifer niet de enige met een geheim verleden te zijn en wanneer een mysterieus en moordlustig wezen verschijnt is niemand zijn leven meer zeker.
Nick Jongerius heeft met The Windmill Massacre een heuse slasher afgeleverd, wat meer biedt dan standaard geile tieners die als gewillig slachtvee het einde van de film niet halen. Nee, in plaats daarvan heeft hij samen met Chris Mitchel (De Poel) een script neergepend met echte personages en een achtergrondverhaal. In combinatie met de redelijke acteerprestaties van de gehele cast zorgt dit ervoor dat je als kijker meer zult meeleven met de potentiele slachtoffers dan bij de gemiddelde slasher. Met name hoofdrolrolspeelster Charlotte Beaumont weet te overtuigen als de Australische Jennifer inclusief aangenomen accent. De omgeving van het donkere polderlandschap werkt op zich al als enge omgeving, ga zelf maar eens een nachtwandeling in een bos maken zonder verlichting. Daarbij is er genoeg aandacht besteed aan het uiterlijk en de geschiedenislegende van de moordlustige molenaar om deze ook angstaanjagend over te laten komen. Voeg daarbij een paar goed getimede schrikeffecten en uiteraard behoorlijk wat bloed en je hebt een meer dan redelijke slasher. Nick laat hierbij zien niet alleen als producent te kunnen fungeren zoals bij Frankensteins Army maar ook op de regiestoel een horrorfilm in goede banen te kunnen leiden. The Windmill Massacre is misschien niet super vernieuwend maar weet genoeg te brengen om te vermaken en angst aan te jagen.