Touch Me Not is de veelbesproken Gouden Beer winnaar van de Berlinale 2018. Filmmaker Adina Pintilie en haar personages wagen zich aan een persoonlijke zoektocht naar het begrip van en de emotie bij intimiteit. De film ging in première tijdens het International Documentary Fiilmfestival Amsterdam (IDFA) op 15 november. Vanaf 22 november is de film te zien in filmtheaters door het land. Het onderwerp alleen al vond ik gewaagd omdat je hiervoor als maker wel mensen nodig hebt welke zich helemaal bloot durven te geven.
Op de diffuse grens tussen realiteit en fictie volgt Touch Me Not de emotioneel geladen verkenningstochten van Laura, Tomas en Christian, en biedt de film een diep empathisch inzicht in hun leven. Verlangend naar intimiteit, maar tegelijk ook beperkt door angsten en weerstand, werken de hoofdpersonen aan het verkennen en overwinnen van oude patronen, afweermechanismen en taboes. Ze proberen de grenzen te verleggen om zich vrijer te kunnen bewegen, zowel fysiek als psychisch. De een wil intimiteit, maar durft zich niet over te geven. Een ander geeft zich helemaal, maar botst soms met de afwerende houding van mensen in de omgeving. En weer een ander klampt zich teveel vast aan herinneringen, maar probeert zich wel langzaam open te stellen. Touch Me Not kijkt naar hoe we intimiteit kunnen vinden op de meest onverwachte manieren, hoe we van iemand anders kunnen houden zonder onszelf te verliezen, hoe we toestaan dat we aangeraakt kunnen worden door onszelf de ruimte te geven.
Touch Me Not is eerlijk gezegd niet de meest toegankelijk documentaire welke ik de afgelopen jaren heb gezien. Dit heeft vooral te maken met het intieme karakter van de documentaire waarbij de hoofdpersonen zich zowel letterlijk als figuurlijk bloot geven. De drie hoofdpersonen liggen qua fysiek en persoonlijkheid mijlenver uit elkaar maar dat ze door de regisseur hierbij zijn betrokken wordt redelijk snel duidelijk. Waar Laura worstelt met fysiek contact, staat Tomas daar juist voor open en sluit zich juist mentaal meer af. Christian is het meest bijzondere geval aangezien deze zwaar gehandicapte man behoorlijk open staat voor elke vorm van intimiteit waarbij je als kijker in eerste instantie zou afvragen, hoe dan? Filmmaker Adina komt tussendoor ook zelf aan het woord met name in de stukken met Laura geeft zij zichzelf ook redelijk bloot over de impact van het zo voor de camera te staan. Touch Me Not geeft al met al wel een boeiend beeld over waar mensen al dan niet mee kunnen worstelen met betrekking tot intimiteit, maar laat ook zien dat een beperking er niet per definitie voor hoeft te zorgen dat je niet intiem kan wezen op wat voor manier dan ook. Ook de redenen waarom mensen moeite hebben met intmiteit komen aan bod waardoor je als kijker ook gaat meeleven met de personages. Hoe Christian bijvoorbeeld in het leven staat wordt heel duidelijk via de één tweetjes met Tomas waarbij hij aangeeft dat de twijfel en lichte afkeer die Tomas in het begin voelde helemaal niet erg waren omdat dat gewoon een reactie en dus een emotie is en dat dat beter is dan helemaal niets. Wat mij betreft is Touch Me Not wel een aanrader hoewel deze niet iedereen evenveel zal aanspreken.
Trailer
