Vanaf 25 mei begint het Spanish Film Festival in Amsterdam, maar 9 mei werd al het start schot gegeven met Truman, de grote winnaar bij de afgelopen Goya awards (Spaanse Oscars). Voor de gelegenheid was regisseur Cesc Gay ook aanwezig bij de première in Amsterdam. Leuk feitje wat direct bij de intro werd verteld is dat de film ook nog voor een gedeelte zich in Amsterdam afspeelt.
Truman verteld het verhaal van Tomas, woonachtig in Canada, welke terugkeert naar Spanje om zijn terminaal zieke vriend Julian te bezoeken. De twee hebben elkaar al jaren niet gezien maar vanaf moment één is daar weer die onwaarschijnlijke vriendschap. Waar Tomas bescheiden is en terughoudend, is Julian vrijgevochten met het hart op de tong en een echte levensgenieter. De twee ondergaan tijdens het vierdaagse bezoek een emotionele tocht die voor beide de nodige verrassingen met zich meebrengen.
Ik persoonlijk ben (nog) niet geheel thuis in de Spaanse cinema, iets wat ik sinds vorig jaar bij de eerste editie van het Spanish Film Ferstival probeer op te vijzelen. Truman heeft een thema welke we al vaker in films hebben teruggezien. De dood en oude vriendschappen welke nieuw leven krijgen voordat het afscheid daar is (denk aan de Nederlandse klassieker Simon). Regisseur Cesc Gay, die ook meeschreef aan het script, heeft er mede dankzij de cast voor gezorgd dat Truman nergens verzand in emotioneel klef gedoe en dat terwijl er wel menig traantje vloeit tijdens de film. Ricardo Darin als Julian en Javier Camara als Tomas zijn uitstekend aan elkaar gewaagd en weten de innige vriendschap en respect die de twee mannen delen sterk voelbaar te maken. De verschillen in karakter worden door beide mannen vanaf het begin onderkent. Het zorgt meer dan eens voor een zeer prettige komische noot waarbij de makers zelfs bij emotionele gebeurtenissen een glimlach op het gezicht van de kijker weet te toveren. Rode draad in het verhaal is Truman, de hond van Julian, voor wie hij een nieuw baasje zoekt en het afscheid dat aanstaande is. De makers gaan zeer respectvol om met de gevoelens van meerdere partijen waarbij je alleen maar begrip kunt opbrengen voor iedereen. De keuzes die gemaakt worden door Julian tijdens de film zijn allerminst makkelijk en natuurlijk zullen veel mensen het vanuit moreel oogpunt niet eens zijn met zijn keuzes. Begrijpelijk zijn ze wel net als de reactie van zijn vrienden en familie. Dit maakt dat de film echt aanvoelt en nergens naar de makkelijke en goedkope oplossing zoekt. Leuk extraatje als Amsterdammer is het uitstapje naar de hoofdstad die in het verhaal zit. Sterker nog voor een buitenlandse film wordt er beter omgegaan met de routes in Amsterdam dan met menig Nederlandse film. Zullen er à la The Fault in our Stars massa’s mensen naar Amsterdam trekken om een bankje op te zoeken? Nee, dat niet maar in Amsterdam zit wel het moment dat het onvermijdelijke het meest voelbaar is. Wist Truman mij ergens te verrassen? Nee, eigenlijk niet, maar eerlijk gezegd was dat ook niet nodig want de film overtuigd wel van begin tot eind. Ik ben van nature niet van de tranentrekkers en Truman is dat ook geenszins. Truman is wel een zeer mooie film over afscheid en vriendschap een aanrader voor wie een mooie dramedy kan waarderen.