Amerika was na de 2de wereldoorlog een land wat grote aanzien verworven had door een eind te maken aan deze oorlog en Europa bevrijdt te hebben. Na deze overwinning brak echter een nieuwe strijd aan met het communisme, iets wat ook wel een zwarte bladzijde uit de geschiedenis genoemd kon worden. Er ontstond een ware heksenjacht op iedereen die er communistische ideeën op nahielden. Deze heksenjacht had ook zijn weerslag op Hollywood, waar regisseurs, acteurs en schrijvers die er andere ideeën op nahielden geweerd werden van de sets en werkloos raakte. Een van de getroffen personen, wie zich niet zonder slag of stoot gewonnen ga,f was Dalton Trumbo.
De tweede wereld oorlog is net voorbij wanneer de Amerikaanse bevolking wordt gewaarschuwd voor een nieuw kwaad, het communisme. Ook in Hollywood waar Dalton Trumbo (Brian Cranston) ,als schrijver, een hoog aanzien geniet, maar zich niet geliefd maakt vanwege zijn communistische overtuiging. Wanneer de House Un-American Activities Committee wordt opgericht moeten Trumbo en een groep gelijkgezinden vrezen voor hun carrière. De heren worden zelfs gehoord voor het nationaal congres vanwege hun denkbeelden. Wanneer hun carrières kapot gemaakt worden zwichten sommige, maar Trumbo niet. Gewiekst als hij is weet hij na zijn gevangenschap buiten het medeweten van de House Un-American Activities Committee werk te vinden voor zichzelf en andere uitgekotste schrijvers. Wanneer uitlekt dat hij en andere verbannen schrijvers toch weer aan het werk zijn lijkt een nieuwe strijd los te barsten. De wil om de strijd aan te gaan tegen autoriteiten en zijn gezin te onderhouden heeft echter ook gevolgen voor het thuisfront, waarbij Trumbo langzaamaan de belangrijke dingen van het leven uit het oog begint te verliezen.
Trumbo is een film met twee gezichten. Het eerste deel is vooral snedig en scherp, mede ingegeven door fantastische dialogen, de snedige opmerkingen van Trumbo en zijn mede schrijvers welke veelal geen blad voor de mond namen. Met de name de confrontatie tussen Trumbo en de legendarische John Wayne is er een om in te lijsten. Bryan Cranston voelt zich duidelijk thuis in de rol van Trumbo en met zichtbaar plezier heeft hij al zijn maniertjes overgenomen, van het kettingroken tot de aparte houding van Trumbo. Hoe donker het onderwerp ook dreigt te worden er blijft altijd genoeg humor in zitten. Deze tijd was natuurlijk heel angstig voor velen, want je kon ook als spion gezien worden met alle gevolgen van dien . Het tweede gedeelte van de film is meer gevuld met drama, met verlies van dierbare en wrijving in het gezinsleven van Trumbo. Hoe noodzakelijk het ook is om ook deze kant te belichten maakt dit de film als geheel wat onevenwichtig. De bijrol van Diane Lane, als zijn vrouw Cleo Trumbo, was grotendeels beeldvulling, gelukkig (ook voor haar) wordt deze rol sterker en duidelijker in het tweede gedeelte. Net als de rol van zijn kinderen en dan met name die van zijn oudste dochter Niki, gespeeld door Ellen Fanning, krijgt een serieuzere wending. Zoals gezegd moest de inbreng van de andere gezinsleden wel goed benadrukt worden wil dit een volledige biopic over de carrière van Trumbo genoemd worden. Het is dan ook jammer dat de scherpte wat het eerste deel van de film zo enerverend maakt in het tweede gedeelte grotendeels ontbreekt. Voor de echte filmfans, die ook van het jaren 40, 50 en 60 werk houden, valt er echter genoeg te genieten wanneer je veel oude bekenden ziet en hoort voorbijkomen. De eerder genoemde John Wayne wordt helaas maar matig tot leven gebracht door David James Elliott. De veel geprezen Hellen Mirren kreeg een Golden Globe nominatie voor haar rol van Hedda Hopper, echter was er een gebrek aan beter (volgens mij niet), niet dat zij de rol slecht speelde maar voor een rol met zo weinig inhoud was dit veel te veel eer. Het zijn de vriendschappen om Trumbo heen die het meeste indruk maken en het meest aan inhoud hebben. Zo is John Goodman weer top als de onbehouwen B-film producer John Getz en zorgt C.K. Louis als de altijd kritische Adrian Hird voor wat gelaagdheid in het denken van Trumbo. Er zitten genoeg (grote) pluspunten aan Trumbo om het zwakkere tweede helft te vergeven. Zo is er ook de vormgeving en aankleding die zeer getrouw en een echte 40’s, 50’s en 60’s gevoel afgeeft en daarbij is het toch veelal genieten van de tour de force van de voor een Oscar genomineerde Bryan Cranston als onbehouwen en scherpe Dalton Trumbo.