Begin dit jaar, bij het Sundance festival, wist deze film een zeer sterke indruk achter te laten en was ik na het zien van de trailer eigenlijk al om, dit moest een van de beste films van het jaar gaan worden. Na een succesvolle gang langs meerder festivals lijkt de Oscarbuzz op gang voor oa J. K. Simmons. Dit lijkt helemaal verwonderlijk daar de regisseur vorig jaar als schrijver nog verantwoordelijk was voor een van de slechtste (horror)films die ik dat jaar gezien had The Last Exorcism part II.
Whiplash vertelt het verhaal van de jonge ambitieuze drummer Andrew (Miles Teller), welke op het prestigieuze conservatorium er alles aan doet om tot de beste Jazzdrummers te gaan behoren. Hij probeert hiervoor bij de studio band van Fletcher (JK Simmons) te komen. Wanneer dit lukt, is Andrew verguld van vreugde en gaat hij door met oefenen tot het obsessieve aan toe. Hij wordt hierin ook toe gedreven door de Spartaanse aanpak van Fletcher, die er sport van lijkt te maken door met regelmaat studenten tot op het bot af te branden om zo het maximale uit iedereen te halen. Andrew raakt het zicht op al het andere kwijt tot het bij een optreden tot een dramatisch ontploffing komt. Andrew wordt van de universiteit gestuurd en lijkt zijn passie vaarwel te moeten zeggen of lijkt een laatste strohalm toch redding te bieden?
Het verhaal van Whiplash is natuurlijk niet heel erg vernieuwend, want in de basis is volgen we gewoon het verhaal van een jongen die zijn dromen najaagt. Des de mooier is het dat de uitvoering zo goed is dat je als kijker snel gegrepen wordt en dat heeft aan meerdere oorzaken. Ten eerste de regisseur/schrijver Damien Chazelle, die een muzikale achtergrond heeft en er voor heeft gekozen niet alleen het mooie van muziek in beeld te brengen, maar juist het obsessieve waarbij de zoektocht naar perfectie centraal staat. Hij koos ervoor het verhaal in beeld te brengen alsof het een oorlog/gangsterfilm was met muzikaal en verbaal vuurwerk ipv wapengekletter en ontploffingen. In combinatie met uitmuntend camera werk en, of je er nou van houdt of niet, fantastische Jazz orkest muziek was de basis gelegd. Dan heb je voor het verhaal ook nog 2 acteurs nodig die het geheel naar een hoger plan tillen.
Met Miles Teller heeft regisseur Damien Chazelle een uitstekende acteur gevonden om de ambitieuze drummer te spelen. Zijn transformatie van jonge leergierige drummer naar obsessief op jacht zijn naar perfectie en het te willen behagen van zijn leraar Fletcher om zo de beste te worden is schrijnend om te zien en laat een hele sterke indruk achter. Funfact: Miles drumde al vanaf zijn 15de en heeft voor deze rol weken lang extra lessen genomen dus ja je ziet hem daadwerkelijk bijna alles drummen. Het sterkste van Miles zijn rol, is dat hij zich niet van het doek laat spelen door de daadwerkelijke ster van de film J. K. Simmons.
J. K. Simmons zijn vertolking van Fletcher had makkelijk kunnen verzanden in een karikatuur, zo overweldigend komt hij over en het mooie is dat J. K. Simmons dit heeft kunnen voorkomen. Hij weet het obsessieve van een leraar, op zoek naar perfectie goed over te brengen en de angst die menig leerling voor hem heeft wordt voor de kijker ook voelbaar waarbij het verbale vuurwerk wat hij afschiet zowel voor een glimlach als afgrijzen kan zorgen.
Het tempo van het verhaal is hoog en je wordt als kijker meegenomen in zoveel verschillende emoties om bij de fantastische climax maar een conclusie te kunnen trekken. Dit was misschien wel de beste muziekfilm die ik ooit gezien heb omdat deze naast fantastische stukken ook nog zoveel meer te bieden heeft met regie, camerawerk en 2 uitmuntende hoofdrolspelers.
Oscarnominaties:
Jason Blum, Helen Estabrook en David Lancaster – Beste film
J.K. Simmons – Beste mannelijke bijrol Gewonnen
Damien Chazelle – Best geadapteerd script
Tom Cross – Film editing Gewonnen
Craig Mann, Ben Wilkins en Thomas Curley – Sound mixing Gewonnen