Een documentaire over, in mijn mening, misschien wel de grootste zangeres ooit, Whitney Houston! Ik ben nooit een heel groot fan geweest, maar zeker wel een fan. En ik denk stiekem dat iedereen dat wel is van mijn generatie. We zijn allemaal groot geworden met haar geweldige stem en prachtige liedjes en natuurlijk de film The Bodyguard. In deze documentaire zie je haar leven vanaf dat ze kind is, nog niet bekend en deels in de schaduw staat van haar moeder Cissy Houston, tot en met haar spijtige overlijden.
Ik was bang dat ze een te mooie, vriendelijke en opgehemelde film er van zouden maken, maar het is gelukkig een ongezouten documentaire geworden, waarbij iedereen heel open en eerlijk was over Whitney en haar verleden en leven. Veel dierbaren kwamen aan het woord, haar moeder, broers, tantes, exen en Bobby Brown uiteraard. Er waren veel beelden waarin zij zelf te zien was en je hoorde oude interviews vaak als voice over.
Ik vond het heel indrukwekkend en ben op meerdere punten ook echt ontroerd geweest. Je krijgt toch een hele andere kijk op haar als persoon en wat zij allemaal heeft mee moeten maken in haar leven. Hierdoor ga je ook een mening vormen over bepaalde gebeurtenissen in haar leven. Toen ik net hoorde van haar overlijden sprak ik hard op uit dat ik ergens niet geloofde dat zij zelfmoord gepleegd had, en naar het zien van deze documentaire heb ik ergens nog steeds dat gevoel.De film zit sterk en goed in elkaar en je krijgt, naar mijn gevoel, een eerlijk beeld over het leven van Whitney Houston en alle mensen die haar dierbaar waren en dichtbij haar stonden.
Ik heb mij niet een moment verveeld en voelde regelmatig de emotie die bij haar dierbaren ontstond tijdens de interviews, maar ik moest af en toe ook mijn best doen om niet hard mee te zingen met haar hits wanneer deze voorbij kwamen. Er is zoveel te zeggen over deze film, maar dan verklap ik voor mijn gevoel te veel. Het is echt een aanrader om deze film te gaan bekijken en zeker als je ook maar een beetje fan bent geweest.