Lynne Ramsay liet vriend en vijand een paar jaar geleden versteld staan met We Need to Talk About Kevin waarin Tilda Swinton en Ezra Miller schitterde. Waar de meningen toen iets verdeeld waren, beloofde een minuten lange staande Ovatie bij Cannes afgelopen jaar veel goeds. Met de eigenlijk altijd sterke Joaquin Phoenix in de hoofdrol had ik dan ook extra veel zin om deze duistere drama/thriller te zien.
Joe is niet bepaald je meest toegankelijke type man. Getraumatiseerd door ervaringen uit het verleden balanceert hij geregeld op het randje van zelfmoord. Hij laat zich geregeld inhuren om ontvoerde kinderen terug te vinden en te bevrijden uit de handen van hun ontvoerders. Dat hij hierbij niet bepaald zachtzinnig te werk gaat is bijzaak. Bij een nieuwe zaak waarbij hij de dochter van een politici terughaalt blijkt hij meer problemen op zijn hals gehaald te hebben dan verwacht. Joe zal tot het uiterste moeten gaan om het meisje te bevrijden en er zelf ook levend van af te komen.
Het verhaal lijkt heel simpel en misschien is dat ook zo. De invulling echter zorgt ervoor dat deze film vanaf het begin boeiend blijft en een zeer vervreemdend gevoel over brengt. Joaquin Phoenix maakt van Joe een ongrijpbaar een complex figuur waarbij je je als kijker ondanks alles wel mee kan identificeren. Hoewel zijn acties meestal keihard zijn, doch niet altijd als dusdanig in beeld gebracht, blijft hij zeer leesbaar voor het publiek. Door al het geweld niet te grafisch in beeld te brengen komt deze soms juist harder over. Dit komt mede door de intensiteit van Joaquin Phoenix. Het camera werk in combinatie met muziek en geluid zorgen daarbij voor de rest. Door middal van Flashback krijg je als kijker meer inzicht in wat Joe in het verleden zo heeft getraumatiseerd, maar ook hierin laat schrijfster en regisseur Lynne Ramsay ruimte open voor suggestie en mag je als kijker een heleboel zelf invullen. Heel bijzonder is ook de zwijgzame bijrol van de jonge Ekaterina Somsonov als Nina. Een meisje welke duidelijk al wat heeft meegemaakt en zeer begrijpelijk zich ophoudt aan Joe welke weer veel van zichzelf terugziet in haar. Door meegenomen in de gedachtewereld van Joe en natuurlijk de wil om te verdringen verklaart de titel zich vanzelf. dergelijke situaties vragen om een outer body experience waarbij je de vraag kan stellen of iemand er echt bij is. Zelfs aan het einde kun je als kijker je afvragen of wat je net gezien hebt wel daadwerkelijk gebeurd is. Lynne Ramsay heeft hiermee weer een ongrijpbaar pareltje afgeleverd en Joaquin Phoenix laat wederom zien dat hij tot de absolute qua acteertalent behoort met zijn zeer intense hoofdrol waardoor je als kijker geen moment de aandacht verliest sterker nog hij eist je aandacht. Het jaar in de bioscoop is wat mij betreft ijzersterk begonnen en het is te hopen dat het Oscar commité niet net als de Golden Globes dit pareltje volledig gaan negeren.