Paolo Sorrentino wist 2 jaar geleden miljoenen mensen te betoveren met zijn prachtige La Grande Belezza, waarvoor hij ook een Oscar won voor beste buitenlandse film. Nu, twee jaar later, keert hij terug met een Engelstalige film en in het verleden bleek dit voor veel niet Engelstalige regisseurs een uitdaging te zijn. Wij waren vooral benieuwd hoe oude rotten Michael Caine en de al een tijdje bijna onzichtbare Harvey Keitel zich zouden houden in dit grotendeels filosoferende geheel.
Fred (Michael Caine) en Mick (Harvey Keitel), twee oude vrienden die in een luxe resort in de Alpen vertoeven voor een lange rustgevende vakantie. Ze kijken terug op hun veel bewogen leven als respectievelijk componist/dirigent en regisseur, en geven ondertussen op humoristische wijze hun ongezouten mening over de levens van hun kinderen, de jonge studenten in Mick’s schrijversgroepje en de andere hotelgasten. In tegenstelling tot Mick, die nog steeds werkt aan zijn laatste filmscript, is Fred ondertussen gepensioneerd en heeft geen enkel verlangen nog terug te gaan naar zijn muziek. Maar iemand met een hoog aanzien heeft er alles voor over om de grootmeester nog eenmaal zijn composities te zien dirigeren.
Net als bij La Grande Belezza zit Youth weer vol shots die getuige van grote schoonheid. Buiten de stukken met tekst, waar uitstekend in geacteerd wordt, zouden deze shots ieder niet misstaan als betoverende openings- of eindshot in een film. Maar met alleen mooie shots maak je nog geen goeie film. Michael Caine geeft weer een mooie ingetogen acteerprestatie en krijgt hier fantastisch mooi tegenspel van Rachel Weisz als zijn dochter, die door een crisis heengaat en Harvey Keitel als de gevallen regisseur/ schrijver die met zijn denktank bezig is een script af te ronden. Hij maakt van Fred een gesloten maar gepassioneerde man welke duidelijk getekend is door het jarenlange leven voor een ding zijn muziek. Hij weet van deze man een zeer geloofwaardige en sympathieke man te maken zonder dat je als kijker het gevoel krijgt naar een heilige te kijken. Mick is wat dat betreft precies het tegenovergestelde. Hij zegt altijd precies waar het op staat en is heel direct. Mooiste moment hierin is wanneer hij zijn zoon aanspreekt op het opgeven van diens huwelijk. De wisselwerking tussen Harvey en Michael geeft de film ook iets moois, want ondanks dat deze mannen elkaar al zolang kennen en elkaar als zeer goede vrienden beschouwen zijn er nog altijd dingen welke je toch niet deelt en vooral onder mannen gaat dat om bepaalde gevoelskwesties. Paul Dano laat zich hier weer als uitstekende jonge acteur gelden, welke zich in het resort terug getrokken heeft om zich voor te bereiden op een nieuwe rol (dit zorgt later in de film voor een zeer pijnlijk, maar komisch moment). Is alles mooi en geslaagd aan deze film? Nee, ik kon met een stukje minder goed leven en dat is het stuk met Jane Fonda. Voor mijn gevoel vloekte dit heel erg met de rest van de film en ademde dit een heel andere sfeer uit. Maar ja, wat is een stukje tegenover een voor de rest prachtige film over het heden, verleden en de liefde. Paolo Sorrentino had natuurlijk een grote uitdaging om een goede opvolger voor La Grande Belezza te maken en hoewel misschien niet zo goed in mijn ogen is dit wel degelijk een waardige opvolger en een film die geschikt is voor cinema liefhebbers wereldwijd. De film zit vol beeldenpracht en de locatie zorgt ook voor de nodige humor. Het is bovendien een film geworden waarbij je achteraf zelf ook na zult denken over wat je zelf in het leven hebt gedaan en of je wel alles eruit hebt gehaald wat je wilde.