Regisseur Klara van Es heeft drie jaar bezoeken gebracht aan de Monnikenheide, een zorggemeenschap voor mensen met een geestelijke en vaak ook fysieke handicap. In het laatste jaar is zij gaan filmen en kreeg zo een natuurlijk beeld van zijn bewoners welke nu gewend waren aan haar aanwezigheid.
Er heersen altijd verschillende beelden over gehandicapten of anders gezegd hulpbehoevende. Wat Regisseur Klara duidelijk heeft willen doen is een menselijk beeld schetsen van haar hoofdpersonen en mede door de film in zwart wit te filmen wordt je als kijker gedwongen op een andere manier naar de film en dus de hoofdpersonen te kijken zonder dat kleuren en omgeving voor veel afleiding zorgen. Vanaf het eerste moment wordt duidelijk dat hoe beperkt sommige ook zijn ze toch echt mensen blijven met meningen en gevoelens. Het is dan ook mooi om te zien hoe sommige begaan zijn met medebewoners en deze ook graag bijstaan met hulp en advies. Hierbij wordt ook veel vrijheid gegeven door de verzorgers welke uiteraard dagelijks aanwezig zijn. Deze verzorgers blijven buiten de conversaties met de bewoners grotendeels buiten beeld in deze documentaire, de documentaire draait wat dat betreft totaal niet om hun maar echt om de bewoners. Hierbij krijgen we een beeld over de verschillende persoonlijkheden hun gevoelens, hun angsten en hun passies waardoor, ja het klinkt raar en bedoel het niet lullig je ze meer als mens gaat zien dan als hulpbehoevende. Want dat is toch hoe veel mensen vaak tegen deze groep aankijkt. Of het nu gaat om een knipbeurt, een stukje paardrijden, een bezoek aan het thuisfront of een bezoek aan een muziekfestival, ondanks de uitdagingen zie je dat de bewoners zoveel uit dit soort activiteiten halen. Maar ook onderling en met de verzorgers wordt over van alles gepraat. of dat nu is over relaties, dromen of over waar men gewoond heeft of gedaan heeft. Je wordt volledig meegenomen in hun wereld en je kan na het zien van deze documentaire ook niets anders dan respect opbrengen voor hoe vele van deze bewoners in het leven staan en ook gewoon nog heel veel uit het leven halen. Klara van Es heeft wat dat betreft de goede invalshoek gepakt en door de manier van filmen en het gebruik van Zwart/Wit wordt Zie Mij Doen geen zielig portret over de bewoners van deze zorggroep maar een mooi beeld over hoe de bewoners leven en vooral in het leven staan.
