Ik kan mij niet meer voor de geest halen hoe oud ik was toen ik de eerste keer een Star Wars film heb bekeken. Wat ik wel weet is, dat ik the force diezelfde avond wilde uitproberen en met een bezem stok (lightsaber) achter mijn zusje aan rende. Die had de film nog niet gezien en kon dus de ‘swoesh’ ‘swoesh’-geluiden en de punt van de stok, die telkens op haar afkwam, niet waarderen. De originele trilogie (A new Hope, The Empire strikes Back en Return of the Jedi) waren voor mij, als jongetje van twee turven, hoog zeer indrukwekkend. De verhaallijnen van de originele trilogie bevatte een aantal scenes die ik als jong kind niet snel kon vergeten, Han die een tauntaun openhaalt voor Luke om warm te blijven, Han die een carbonite badje krijgt, Vader zonder helm, de realisatie dat de kus van Luke en Lea borderline incest was en natuurlijk de ‘I am your father’ …..‘Noooooo!’. Al met al goede en wat aparte herinneringen aan de eerste drie delen.
Toen wij met z’n allen te horen kregen dat er na 16 jaar een nieuw deel uit zou komen, gingen de plastic lightsabers weer als warme broodjes over de toonbank. The Phantom Menace was een vermakelijk verhaal dat veel vragen opheldert uit de eerste drie delen. The Phantom Menace was tevens een zware teleurstelling, want actie van het niveau van de trilogie…. dat was er eigenlijk niet. Ik word weer pissig wanneer ik eraan terug denk. Ik heb verdomme de hele film uit moeten kijken voor die gast met die punten op zijn hoofd (Darth Maul) EINDELIJK eens iets ging doen. En natuurlijk niet te vergeten de Dragon Ball Z achtige power level ratings die ze erin hebben gegooid in de vorm van Midi-Chlorians. Een normaal mens heeft rond de 2.500 van de Midi-Chlorians in een cell, maar Anikan had er 20.000 van deze beestjes per cell. Hoe meer hoe machtiger, ‘the force is strong with this one’, nee, zijn bloed is alleen wat meer besmet met parasieten. Hierna zakte de magie van de force wel en beetje weg. Gelukkig werd dit alles goed gemaakt met de acties uit Attack of the Clones en Revenge of the sith. Zelfs het slechte acteer werk van Hayden Christensen en het walgelijk rasistische terugkerende figuurtje Jar Jar Binks konden het voor mij niet verpesten. Het gevecht tussen Obi Wan en Grievous, Yoda tegen Dooku (kwijl), fantastisch! Goede tijden.
Wat nu volgt is een mix tussen oud en nieuw met The Force Awakens. De cast uit de eerste drie delen is hierin te terug te zien, met nieuwere helden. Ik spreek de hoop uit, en velen met mij, dat deze film een goede balans vindt tussen verhaal en actie, tussen de eerste drie delen en de laatste drie delen. Te veel verhaal zorgt voor slapers en te veel actie voor ‘waar gaat dit ook alweer over?’. Eindelijk krijgen we het eindproduct te zien van de ziekenhuisbezoekjes van Harrison Ford. Als ‘Indie’ zo vaak botten breekt, kan het niet anders dan goed zijn.
