Review Ghost in the Shell

Ghost in the Shell is een moderne verfilming van de populaire en alom geprezen anime ‘Ghost in the Shell Franchise’ die in 1995 voor het eerst verscheen. De film creëert een wereld waarin digitalisering en ontwikkeling van techniek de wereld aanzienlijk heeft veranderd. Zo is het mogelijk om digitale verbeteringen toe te passen op je lichaam. Van ogen die meer/beter kunnen zien tot nieuwe sterkere armen en benen. Ghost in the Shell vertelt het verhaal van Major, een dame die haar hersenen in een volledig gefabriceerd lichaam geplaatst krijgt. Dit vanwege een ongeluk waardoor haar originele lichaam ‘onbruikbaar’ is geworden. Door haar verbeteringen is ze zeer geschikt om terrorisme te bestrijden met haar collega’s van ‘Section 9’.

Er wordt veel tijd gestoken in de creatie van de wereld, door scènes waarin personages over straat lopen, auto’s rijden of andere dagelijkse dingen doen. Hierdoor werd deze voor de kijker nieuwe wereld snel tastbaar en krijgt men sneller een idee van de natuurwetten en mogelijkheden, iets wat niet altijd goed lukt in sci-fi films. Geen één keer in de film dacht ik ‘dat kan echt niet’. Ook al gebeuren er dingen die vandaag de dag niet mogelijk zijn. Echter is dit onderbouwd en aannemelijk in de geschetste wereld. Deze hele wereld werd ook nog eens prachtig weergegeven. De gehele film was een genot voor het oog en niet alleen door Scarlett Johansson die semi naakt rond rent en vliegt, maar door de duistere maar levendige wereld. De omgeving wordt goed in beeld gebracht, door geregeld voor wijde shots te kiezen ( bijv. bij binnenkomst in een kroeg) en deze lang genoeg te maken om de omgeving in je op te kunnen nemen. Aangevuld met goede belichting, camera hoeken die werken en sets die niet volledig digitaal zijn. De gecreëerde wereld en de weergaven hiervan zijn voor mij verreweg de beste aspecten van de film.

Dan het verhaal: dit ervaar je volledig vanuit het perspectief van Major, die prima wordt gespeeld door Scarlett Johansson. Door het ongeluk en de transplantatie heeft ze weinig herinneringen, enkel een paar glitches in haar geheugen die soms terug komen. Haar personage vond ik interessant maar voelde een beetje 2 dimensionaal. Alsof er diepte mist in haar hele ontwikkeling en motivatie. Zo benoemd ze zelf, letterlijk een paar kernwaardes van haar personage. Dit werkte voor mij niet, het benoemen van een emotie is niet zo sterk als het laten zien van een emotie. Zeker gezien het spanningsveld tussen mens (inclusief ziel en geest?) en machine (zonder ziel en geest?) hoopte ik dat ze haar personage meer diepte zouden geven. Het verdere verhaal ontwikkelt zich wat voor de hand liggend. De ‘bad guy’ lijkt een interessante achtergrond en motivatie te hebben, echter wordt dit ook weinig uitgediept. Over het algemeen gaat het verhaal in een lekker tempo door maar mist het wat diepgang.

Er was echter 1 moment wat me even volledig uit het verhaal haalde. Op een gegeven moment heeft Major een gesprek met haar collega op een boot terwijl ze net uit het water komt in haar vrij-strak-zittende-swimsuit. Vervolgens draait ze 3 keer in 2 minuten uit met haar rug en vooral haar achterste naar de camera. Ik begrijp best dat een mooie vrouw in weinig onthullende kleding goede marketing waarde heeft en heb daar ook geen probleem mee. Echter lag het er, zeker op dat moment, net iets te dik bovenop. Het leidde af van het verhaal en de serieuze toon van de film zelf.

Tot slot wilde ik nog even benoemen wat een andere kijker in de zaal zei, namelijk …. ‘Ze hadden er een TV serie a la Sherlock of True Detective van moeten maken ipv een film’. Ik kan me hier goed in vinden, de wereld en het concept biedt mogelijkheden tot meer diepgang (iets wat ik miste) en het zou een vruchtbare bodem kunnen zijn voor 10 uur goede televisie (mits het Game of Thrones-achtige budgetten heeft uiteraard).