Vandaag (3 augustus red.) gaat het weer van start, Pluk de Nacht het outdoor filmfestival van Amsterdam. Ook dit jaar zullen we weer aanwezig zijn tijdens dit bijzondere festival. Vorig jaar pakten we titels mee als Victoria (in een shot opgenomen film) en de interessante documentaire The Wolfpack welke beide ook internationaal indruk maakten. Vorig jaar miste we Der Bunker waar we bij het Imagine Film Festival eerder dit in de herkansing van genoten hebben. Kortom Pluk biedt in eerste instantie misschien niet de meest in het oog springende titels maar weet ieder jaar weer met een paar verrassingen te komen. Ook dit jaar biedt het programma van Pluk weer genoeg om naar uit te kijken.
Net als voorgaande jaren is er geen vaste begintijd maar start de short, ja elke film wordt voorafgegaan door een korte film, wanneer het donker genoeg. Maar tot dat de film begint is het een gezellige boel met foodtrucks die heerlijk eten serveren en verschillende barren waar drankjes geserveerd worden en zeëen van ruimte om van al dat lekkers te genieten en van elkaars gezelschap. Want bovenal is Pluk de Nacht elk jaar vooral heel gezellig. Net als vorig jaar is er in het weekend weer een Mini-Pluk gepland. Op 7 augustus is van 14:00-17:00 een programma voor kinderen van 2 tot 12 jaar waardoor Pluk zo in de zomer niet alleen voor de nachtbrakers is maar zeer zeker ook voor gezinnen. Zien we jullie ook dit jaar? Kijk hieronder voor een overzicht van het filmaanbod dit jaar.
Illegitimate (3 augustus)
Zo moeilijk is dat Roemeens niet. Ilegitim betekent illegitiem, tegen de wet. Maar is dat hetzelfde als immoreel – imoral? Luister naar de vader, als zijn kinderen hem ermee confronteren dat hij, als arts onder de Ceaușescu-dictatuur, vrouwen die om een abortus vroegen heeft aangegeven bij de autoriteiten. In zijn verdediging schiet hij heen en weer tussen recht en moraal. Hij is tegen abortus, dus hij staat nog steeds achter zijn handelen. Niks ‘vrouwen aangeven’ – abortus voorkomen! Maar hij verschuilt zich ook achter de toenmalige wet (inmiddels is abortus in Roemenië legaal).
Trailer
Baden Baden (4 augustus)
Dat een verbouwing een klein hoogtepunt kan opleveren, zegt veel over deze film van Rachel Lang. Maar het zegt nog meer over het leven van hoofdpersonage Ana, een tomboy die een wel erg ‘onmonumentaal’ leven leidt.
Het begint er allemaal mee dat zij haar nog enigszins interessante bijbaantje als chauffeur voor een filmproductie kwijtraakt. Als ze de hoofdrolspeelster pas een uur te laat de set op rijdt, wordt ze vriendelijk verzocht te vertrekken. Of ze alleen de peperdure huur-Porsche nog even terug wil brengen.
Trailer
Freefall (5 augustus)
Zie jezelf zitten op een strandstoel op het Stenen Hoofd. Achter het scherm staat de Stenen Silo. Een door mensenhanden gecreëerde rots. Bovenop het dak zie je een dametje staan. Zwarte schaduw tegen een donkerende lucht.
Ze stapt eraf. Ze valt langs de ene verdieping na de andere, waar mensen doorgaan met leven alsof er niets aan de hand is. Ze landt met een klap. Boodschappen rollen weg. Stilte. En dan staat ze langzaam weer op en schuifelt ze terug het gebouw in. De lift is stuk. Ze neemt de trap en stommelt naar boven. Alsof dit allemaal onderdeel is van haar dagelijkse sleur.
Trailer
Je me tue à le dire (6 augustus)
Michel Man is een man. Hij heeft de leeftijd van een man en ziet eruit als een man. Maar in feite is hij een groot kind in het lijf van een man. Dat wordt duidelijk in vijf hoofdstukken, die vooral gaan over zijn moeder, de vrouw die hem als ziekelijke baby een jaar lang zoogde om te zorgen dat hij alle belangrijke stoffen in overvloed binnen zou krijgen (en niet ophoudt dat te benadrukken). Het verklaart wellicht zijn obsessie voor borsten – niet alleen die van vrouwen, maar ook die van hemzelf.
Trailer
Wild (7 augustus)
In Roman Polanski’s Repulsion (1965) sluit de getraumatiseerde Carol zich op in haar appartement om zich af te zonderen van een door mannen gedomineerde wereld. Een dood konijn – eigenlijk bedoeld om op te eten – geeft het verloop van tijd aan: elke dag dat Carol zich langer van de buitenwereld afsluit, valt af te lezen aan het langzaam ontbindende karkas.
Trailer
The Pleasure is Mine (8 augustus)
Elisa Miller windt er in haar tweede speelfilm geen doekjes om: El placer es mío opent met een tamelijk expliciete seksscène. Het verklaart direct de titel van de film: Rita en Mateo hebben het duidelijk naar hun zin samen, dol op het geven en nemen van elkaars plezier.
Speels en verliefd, zo begint het, met Rita en Mateo afgezonderd in hun idyllische huis midden in de Mexicaanse natuur. Jammer van al dat onverwachte bezoek. Rita’s conservatieve moeder spreekt haar dochter kastijdend toe, omwille van de veelbelovende carrière die zij in de stad achter zich liet. En Mateo’s aantrekkelijke, flirterige nicht brengt deze onrustige man het hoofd op hol.
Trailer
Continuity (9 augustus)
In november verschijnt Remainder van Omer Fast in de Nederlandse bioscoop. Volgens de persmap is dat ‘de eerste speelfilm van videokunstenaar Fast’. Klopt niet. Eerst was er al Continuity. Maar we zullen het ze niet kwalijk nemen: deze film is zo obscuur dat hij niet eens een eigen IMDb-pagina heeft.
Dat komt: eigenlijk is Continuity niet één film, maar twee. Eerst was er, in 2012, de korte film Continuity. Een loop van 40 minuten, waarin twee Duitse ouders keer op keer wachten op hun zoon die terugkeert van een oorlog in wat oogt als het Midden-Oosten. In 2015 maakte Fast hier een soort van vervolg op: Spring, opnieuw een loop van 40 minuten, maar nu gemaakt voor vijf schermen, waarin we diezelfde zoon als tiener zien.
Fukushima, Mon Amour (10 augustus)
In het eerste deel van Fukushima, mon amour zien we de hoofdpersoon, de jonge Duitse Marie, enkel in haar clowns-make-up. Voor het goede doel Clowns4Help (gebaseerd op Clowns Without Borders, waarvan directeur Moshe Cohen in een bijrol te zien is) reisde ze naar Japan, om daar op te treden voor de mensen die hhttps://www.movieaddicts.nl/wp-admin/post-new.phpun huizen verloren in de nucleaire ramp in Fukushima
Vijf jaar na de ramp lijkt de tijd te hebben stilgestaan in het gebied rond de kernreactor. De toplaag van de door straling aangetaste grond is weliswaar afgeschraapt, maar de vuilniszakken vol aarde staan er nog, hoog opgestapeld in keurige rijtjes. En al is een groot deel van het gebied door de overheid weer veilig verklaard, het lijkt nog mijlenver weg voor het echt weer bewoonbaar is.
Trailer
Shorts Night: Push and Pull (11 augustus)
Nee, maak je geen zorgen, de Shorts Night draait dit jaar heus niet om de push/pull-strategieën uit de marketingwereld. Pluk gaat graag het marktdenken voorbij. Want zeg nou zelf: aantrekken en afstoten, is dat niet waar zo ongeveer het hele leven uit bestaat?
Dat wordt direct duidelijk als je er bijvoeglijk naamwoorden van maakt. ‘Aantrekkelijk’ en ‘afstotelijk’ dus. Aantrekkelijkheid is de basis voor al het leven op aarde: zonder aantrekking geen voortplanting. Maar juist de mensen die je het meest aantrekkelijk vindt, kunnen jou ook het hardst afstoten. Kijk maar naar het lesbische stel in de komische short Partners, die elkaar al kibbelend aantrekken en weer afstoten.
Ondertussen is dat afstotelijke ook van vitaal belang om het leven vatbaar te houden. Als een zoon zijn vader in A Reasonable Request een, nou ja, tamelijk afstotelijk voorstel doet, benadrukt dat in al zijn ranzigheid ook hoe nuttig maatschappelijke taboes soms zijn. Om over de ruft in The Procedure nog maar niet te spreken.
Maar deze krachten gaan verder dan liefde en lust. Neem de aantrekkingskracht én afstotelijkheid van het digitale leven, die in Hyper-Reality en I Follow You tot in het extreme worden doorgevoerd. En welk stadsmens is het leven in de hectiek op een zeker moment niet zat? Zeker ’s zomers, als de warmte (hopelijk voor Pluk) als een verstikkende deken over de daken hangt. Pas buiten de stad, met enige afstand, kun je dan weer de aantrekkingskracht daarvan gaan zien, zoals een jong stel uit Istanboel in de korte film Cosmorama ondervindt.
Saint Amour (12 augustus)
Gustave Kervern en Benoît Delépine maakten eerder Aaltra (2004), Louise-Michel (2008), Mammuth (2010) en Le grand soir (2012). Aaltra en Louise-Michel draaiden al op Pluk. Pluk is trouw. Net als Kervern en Delépine, die graag met dezelfde acteurs werken. In Mammuth was hun hoofdpersoon Gérard Depardieu. In Le grand soir Benoît Poelvoorde. In Saint Amour zijn ze het allebei.
Saint Amour is misschien wel hun liefste film. Depardieu en Poelvoorde zijn vader en zoon – totaal geloofwaardig. Twee losers die proberen te bonden tijdens een slecht geïnformeerde wijntocht door Frankrijk. En hoe subtiel, hoe subtiel spelen die twee…!
Trailer
Chevalier (13 augustus)
De makers zelf willen er natuurlijk niets van weten – zo gaat dat als critici ergens een labeltje op plakken. Maar toch: de films die de laatste jaren vanuit Griekenland de filmwereld overspoelden, hebben iets gemeenschappelijks. Ze grijpen een herkenbare situatie, en voeren die in onderkoelde beelden vol droog acteerwerk tot in absurdistische extremen door. Met die vergroting leggen ze even hilarisch als pijnlijk confronterend bloot hoe belachelijk de menselijke aard en onze sociale conventies soms zijn.
Trailer
Voor informatie check de website www.plukdenacht.nl of volg Pluk via Facebook of Twitter
No Comment
Je moet inloggen om een reactie te plaatsen.